13.12.2007: dag 150: Rangoon

's Ochtend vroeg bedelen monniken hun dagelijks rijstrantsoen bijeen. Ze gaan langs restaurants of privewoningen. Op een muurtje of tabletje staat een pot gekookte rijst klaar. Er wordt telkens een heel klein hoopje witte rijst in de bedelnap geschept. Mensen tonen op deze wijze hun respect. Er vallen een paar praktische zaken te regelen vandaag. Transport en wegennet zijn in Myanmar buiten Rangoon en - volgens de eigen bewonders - verschrikkelijk te noemen. De toestand van de wegen is abominabel en de overvolle rammelende oude bussen bieden geen enkel comfort. Bovendien zijn de verbindingen bijzonder traag; ritten van zestien uren zijn geen uitzondering.
Aan deze horror willen we ons liever niet blootstellen en daarom gaan we op zoek naar een minibusje met chauffeur dat ons in relatief comfort en binnen onze gestelde tijdslimieten door Myanmar kan loodsen. Downtown Rangoon ziet er vervallen en afgeleefd uit, sombere woonblokken met kleine kamertjes, kleine winkeltjes, wat eenvoudige volksrestaurants en een paar dure shoppingcentra voor de happy few die zich kunnen permitteren om daar te winkelen. Een handvol mooie Britse koloniale gebouwen staan er verkommerd bij; onkruid en varens groeit tussen de stenen. Het autoverkeer is zeer gediciplineerd; het is verboden om te klaxonneren! Regematig rijden groene militaire vrachtwagens voorbij. Een paar openbare gebouwen worden door gehelmde soldaten bewaakt. In enkele open rioolputten staan een paar jonge mannen gekleed en tot in hun middel in de zwarte stinkende brij. Met hun blote handen scheppen ze het smerige bezinksel op een hoop langs de kant. Onvoorstelbaar! Zij doen dat niet zo maar; waarschijnlijk is het een straf of een vorm van dwangarbied dat hier een normaal en verfoeilijk verschijnsel is; wie zal het zeggen? Mensen lopen onbewogen voorbij; een meter verder wordt er gegeten in een straatstalletje. Aan een rotonde in het centrum bevindt zich de taxistand. We onderhandelen met enkele chauffeurs van Toyota-minibusjes; de prijzen varieren fel maar na enkele pogingen vinden we een betrouwbaar uitziende man met recente schriftelijke referenties van toeristen en een prijs die we ons kunnen permitteren. De grootste kost is de brandstof: diesel en benzine zijn enkel op de zwarte markt verkrijgbaar aan zeer hoge prijzen. De meeste grote petroleummaatschappijen hebben zich, onder druk van de westerse publieke opinie uit Myanmar teruggetrokken. Terecht, maar het gevolg is dat de gewone man daar vooral het slachtoffer van geworden is. Hij betaalt nu een veelvoud voor een bus- of taxirit. Priveauto's zijn er nauwelijks.
Het geviseerde regime heeft genoeg andere middelen om via smokkel en de drugshandel mobiel te blijven. Het contract wordt getekend: een rondreis van vijftien dagen naar de bekendste en de mooiste plaatsen van het land. We kunnen de ritten naar believen aanpassen en overnachten waar we dat wensen. Joe, onze chauffeur is in het hotel waar we verblijven bekend en betrouwbaar genoemd; dat zit dus goed en we zijn maar wat content dat we een aantal gruwelijke en vooral lange busritten kunnen vermijden.
Kristien doet nog een laatste was, want we willen morgen proper en met vers gewassen kleren aan de volgende etappe van de GROOTE REIS beginnen: Birma in vijftien dagen.

Overdag is er in het hotel geen mogelijkheid om online op het internet te geraken; bijna alle sites zijn onbeschikbaar: "Access denied!" verschijnt er als antwoord op een ingetypte naam van een website; alle e-mailverkeer is onbeschikbaar.
Om acht uur 's avonds komt een jonge man - de censor - langs die ons toegang geeft op de websites die we willen raadplegen: de blogsite en onze e-mailprovider bijvoorbeeld kunnen we niet eigenhandig bedienen. Hij volgt onze bewegingen vanop afstand. Wat een paranoide land! Een foto invoegen lukt niet.

Mails via marc.steegen@fulladsl.be of marc.steegen@yahoo.com kan ik waarschijnlijk de komende vijftien dagen niet openen. De blogsite kan misschien wel. Dringende berichten van thuis kunnen daarom best via een reactie op deze blog!