26.08.2007: dag 41: Luxor

Ok, toegegeven, met de fiets in een woestijn rondtoeren was misschien geen best idee, maar wat te denken van een paard? Het heeft veel meer cachet, zo’n Arabische volbloed tussen de benen in plaats van een stalen ros; bovendien moet je op een paard niet trappen. Kristien en Jasmien zien de bui al hangen. Jasmien wenst vandaag uit te slapen, Kristien heeft nog een was en verstelwerk te doen en gunt de mannen het plezier om een tocht te maken.
We moeten weer aan de overkant van de Nijl zijn waar rijpaarden gehuurd kunnen worden voor tochten door de irrigatievelden.
De drie hengsten en de paarden staan gereed, klaar voor de barrage door de oase langs de Nijl. Van een elegante galop met wuivende manen is er helaas geen sprake; we worden vergezeld door de begeleider die per ezel met ons meerijdt. We beperken ons dan maar tot een rustige draf. Drie Don Quichotes voorop en Sancho Panza achteraan …
Zo leer je het leven op het platteland vanaf een hoger niveau kennen: alles is groen, de velden zijn vruchtbaar en staan vol maïs en suikerriet. Op de lemen paadjes is er net plaats genoeg voor de ezelskar. Een hop vliegt telkens voor ons uit. Water klatert naar de verschillende terrasniveaus. Het is koel en rustig, enkel het gestamp van waterpompen en gebalk van ezels verstoort de stilte. Veel is sedert de tijd van de farao’s niet veranderd: de boer, hij oogst en ploegt nog steeds voort …
Na enkele uren platteland zijn we heimelijk content dat de stal terug in zicht komt; onze pijnlijke zitvlakken horen thuis op stoelen en zijn niet gemaakt om op paarden te zitten …
Met een merkwaardig loopje komen we terug in ons hotel. “Yes, we had a very nice trip!”
Het treinticket voor morgen naar Aswan moet nog gekocht worden in het station. Dit gebeurt op zijn Arabisch: rijen zijn onbestaande en je beurt afwachten is bijzonder dom: tientallen luidruchtige mensen klitten samen voor het loket en met veel ellebogenwerk en geprangd tussen zweterige lijven forceer je al glijdend een doortocht naar het centrale venstertje waar de nors kijkende bediende tickets uitschrijft: “Only second class; first class full!”. Verdomme!
Overdag is Luxor een heet, schel, chaotisch en vervelend stadje, maar eenmaal als de zon onder is fleurt alles op: gezinnen wandelen in de straten, er klinkt muziek, restaurants zijn open, de mannen roken de waterpijp, en het stof en de grauwheid van overdag worden door kleurrijke kerstlichtjes vervangen. Horden toeristen verlaten de koele hotels als vleermuizen hun grot op souvenirjacht in de toeristensoek, om door uitgekookte en galante verkopers met een brede lach te worden afgezet. De zon verdwijnt onder een rode gloed boven de heuvels en de Nijl. De beroemde tempel van Luxor wordt nu discreet in een roze kleur verlicht: magnifiek! Het is heerlijk om juist nu in de tempel rond te dolen voorbij de majestueuze beelden van de farao en in de duistere galerijen. Een wandeling op de Corniche, waar calèches met paard voorbijrijden, aan het Victoriaanse Winter Palace hotel, waar het heel schoon volk logeert en alle groten der aarde komen slapen is een mooi besluit van ons bezoek aan Luxor.