11.08.2007: dag 26: Petra

Vandaag meer van hetzelfde. De site van Petra strekt zich over een grote oppervlakte uit. Een tweede bezoek aan de minder bekende en verder gelegen monumenten in de valleien en kloven maken een bezoek pas compleet.
Na een goede nachtrust zijn we er weer klaar voor en staan we om acht uur terug aan het monumentale ‘Treasury’ waar nieuwe groepen potsierlijk in Arabieren verklede Japanners de camera’s richten.
Kristien heeft twee wandelingen uitgestippeld: de eerste gaat via een reeks rotstrappen naar enkele obelisken en een soort rituele slachtingplaats. ‘Getting there is half the fun’, en dat klopt voor deze klimpartij van een uurtje. Het zicht op de woeste en dorre droge bergen is de moeite van het klauteren waard. Ver beneden ons liggen nog verschillende rotstomben en koningsgraven. En natuurlijk moeten we weer helemaal terug naar beneden om daar langs te geraken. Die olijke Nabateeërs wisten hun monumenten goed te verbergen. Via een droge wadi met bloeiende oleanders bereiken we de magnifieke, door regen en wind geërodeerde tomben. Binnenin valt er, zoals gewoonlijk, weinig te zien, maar de toegangspoorten in de rots zijn prachtig. De roze zandsteen is dooraderd met gele, rode, groene en bruine lijnen die het geheel een heel bijzondere structuur geven. Alsof een schilder met verschillende kleuren en heel zwierig de kwast heeft gehanteerd. Maar dit zijn natuurlijke kleuren en voor eeuwig. Een ingenieus irrigatiesysteem zorgde voor de verdeling van het water uit de bergen dat via een in de rots gebeeldhouwde leeuwenkop naar beneden stroomde.
Halverwege is onze tien liter grote watervoorraad er voor de helft door en is het tijd voor de traditionele picknick ergens op een rots met uitzicht: vandaag pistolets met mortadella, kaasjes van ‘la vache qui rit’ en sardientjes in blik. Het kan niet iedere dag kaviaar zijn …
Het is vandaag duidelijk warmer dan gisteren en we moeten nog via een alternatieve weg terug naar de ingang geraken. Via een stoffige wadi sloft ons groepje door de middaghitte. De zon staat loodrecht en nergens is er schaduw. Mijn linkervoet doet iedere dag wat meer pijn; ik heb nochtans steunzolen, maar de pijn onderaan de voet wordt er niet minder op. Eindelijk bereiken we de kloof die ons naar terug moet leiden. Al klauterend over dikke gladde rotsen geraken we hogerop. Op sommige plaatsen is de ruimte tussen de wanden nauwelijks een meter breed. Sander en Ruben klimmen als berggeiten. Als het in de omliggende bergen regent verandert zo’n droge bedding binnen enkele minuten in een kolkende stroom water. Er komen in een woestijn meer mensen om door verdrinking dan door uitdroging. De lucht is echter strak blauw: van enige wateroverlast hebben we vandaag niet te vrezen.
Eindelijk terug waar we deze morgen begonnen. Al ons meegebrachte water is net op tijd op. Na een telefoontje pikt onze hotelbaas ons met zijn truck weer op, na het vertrouwde bezoek aan de man met de geroosterde kippen. “Yes, again two chickens, we’re all very hungry!
Morgen verlaten we Petra en trekken we naar Wadi Rum, twee uren zuidwaarts. Hier ligt ’s werelds mooiste stukje woestijn of die van de film ‘Laurence of Arabia’.
De muezzin van de moskee naast onze deur zal ons morgenvroeg om 5 uur wel wakker zingen.