18.08.2007: dag 33: Dahab - Saint Katherine

Genoeg vissen! Vandaag rijden we met een gehuurd minibusje de Sinaïwoestijn in richting Saint Katharina, een bekend bedevaartsoord en een trekpleister van formaat voor toeristen in Egypte.
De rit duurt twee uren door een dorre streek gedomineerd met bruine verweerde bergen. De controle door de wegpolitie is streng: we worden drie keer aangehouden en de paspoortcontrole is grondig. Men is de twee dodelijke bomaanslagen van vorig jaar in Taba en Sjarm El Sheik op toeristenhotels nog niet vergeten.
Eerst snel de bagage droppen in ons Bedouinencamp in het dorp en dan onmiddellijk naar het klooster want namiddag en morgen is het gesloten voor publiek. Het gebouw ligt heel fotogeniek aan de voet van de Sinaïberg. Ganse busladingen toeristen worden uitgeladen en het is aanschuiven om het publieke deel van het oudste christelijke klooster ter wereld te bekijken. Als sedert de vijfde eeuw bewonen monniken ononderbroken het gebouw. Vandaag zijn dat nog 22 Orthodoxe geestelijken: ascetische mannen met lange baarden in zwarte gewaden. Zij leiden de bezoekers rond. Iedereen komt eigenlijk voor de plek van het brandende braambos waar Mozes van God opdracht kreeg om zijn volk te leiden. Een groene heester markeert deze plek binnen de dikke muren; het originele exemplaar is dan toch opgebrand. In de kerk hangen iconen met de eerste bekende afbeeldingen van Jezus en andere figuren uit de bijbel. Buiten staat een waterkraantje: hier sloeg Mozes water uit de rots. Dat komt goed uit: dan kunnen wij nu ook onze waterflessen vullen.
Namiddag staat onze bedevaart op het programma of de beklimming van de Sinaïberg waar Mozes de tien geboden overhandigd kreeg. De tocht duurt 3 uren en doe je vooral voor de prachtige zonsondergang op de omringende bergen van de woestijn. Jasmien is niet van de partij: zij voelt zich niet zo lekker en is moe. Voor haar dus geen tien geboden …
De beklimming kan op verschillende manieren.
1. Hoe het niet moet
Je ziet de berg waarvan je denkt dat het de Sinaï is omdat een kerkje op de top staat.
Je volgt het pad dat naar de berg en omhoog gaat.
Je neemt een afslag omdat je denkt dat het een kortere weg is.
Deze afslag lost op en verdwijnt in het niets.
Je klautert over losliggende stenen totdat je boven bent.
Fijn gedaan: nauwelijks drie kwartier in plaats van drie uren: die Arabieren kunnen niet klimmen.
Kristien loopt achter is de afslag niet gevolgd en volgt het normale pad verder en schreeuwt ons toe dat wij verkeerd zitten daar op onze berg … dat zal wel zeker … hier staat wel de kapel van Mozes!
In de verte staat nog een berg, drie keer hoger met ook een kerk erop … het is niet waar … Dát is de Sinaïberg! Terug helemaal naar beneden sukkelen en terug naar omhoog en nog twee uren lopen en 750 trappen op in drie uren.
2. Hoe het wel moet
De juiste berg – de hoogste – met een kapel erop kiezen,
Het aangeduide pad volgen zonder acht te slaan op zijwegen.
Van de fantastische zonsondergang genieten en terug over het aangeduide pad naar beneden gaan.
Vanaf heden zal een elfde gebod worden toegevoegd: “Gij, mannen zuldet uwe vrouw altijd gehoorzamen en volgen!” Ik wens er wel aan toe te voegen dat dit gebod onder enige vorm van druk is tot stand gekomen …