21.08.2007: dag 36: Cairo: Egyptisch museum

Een hoogdag voor museumliefhebbers! Waar in de wereld vind je zowat alle grote kunstschatten van de antieke Egyptische beschaving in één gebouw?
Even te voet via het reusachtige en bijzonder drukke Tahrirplein, de kade langs de Nijl en het sjieke Hiltonhotel tot aan de ingang van het oude roze zandstenen gebouw.
De omgeving van het museum is ultra streng beveiligd: de straat ervoor is afgezet door de politie en de controle op personen en bagage is grondig; men is de moordende aanslag van twee jaar geleden op een toeristenbus vlak voor de ingang niet vergeten.
Onze studenten- en lerarenkaart begint stilaan te renderen: voor iedereen is er 50 percent korting.
In een heerlijk halfdonker, oud en stoffig Victoriaans gebouw bevindt zich de meest ongelooflijke collectie van beeldende kunst uit de tijd van de farao’s met als pronkstuk de volledige schatkamer uit het graf van Tut Anch Amon. In een speciale zaal liggen de ondertussen 4000 jaar oude mummies van de grootste farao’s te rusten; deze hadden zich de eeuwige rust wellicht anders voorgesteld: in plaats van eeuwige verborgenheid worden ze nu iedere dag vanachter glazen vitrines aangegaapt door duizenden vreemde vogels gekleed in onderlijfjes, korte broeken en witte sokken in Nikeschoenen.
Een doorsnee museum kan bij ons doorgaans hoogstens een uurtje de aandacht houden, maar dit is van een ander kaliber: na drie uren hebben we de voornaamste objecten wel gehad en gebiedt een hongerige maag ons richting vertrouwde restaurant waar men ons graag ziet komen. Soep, pasta, rijstpudding en frisdrank voor 1 euro, een mens moet voor dat geld niet klagen.
De straat oversteken in Cairo hebben we nu goed onder de knie: auto’s stoppen per definitie nooit voor voetgangers; de truc bestaat erin om ervoor te zorgen dat tenminste één Egyptische voetganger, al naar gelang de verkeersrichting links of rechts van je mee wil oversteken, hij dient als buffer. Iedereen zet zich vervolgens op één horizontale rij naast deze persoon en steekt resoluut samen over zonder ook maar één seconde te twijfelen; de in tien rijvakken aankomende auto’s stoppen niet maar vertragen hoogstens wat en ontwijken je feilloos op voorwaarde dat jij geen onverwachte beweging maakt en rechtdoor blijft lopen. Met een kloppend hart in de keel is iedereen in een wip aan de overkant!
Als vieruurtje trakteren we onszelf op koffie en gebak in een schitterend Art Nouveau gebouw in een patisserie in de stijl van de twintigerjaren met veel strakke lijnen, zwart en wit marmeren wanden, elegant gekruld smeedwerk, kleurrijk glaswerk en grote glazen lusters met kralen aan de hoge plafonds in stucwerk. “You fancy for some more tea James? I don’t mind if I do George, with a spot of milk please”…