06.08.2007: dag 21: Ammam-Jeruzalem

D-day. Vroeg op om de moeilijke grensovergang naar Isrëel te overbruggen. We hebben nog zitten twijfelen maar de teerling is geworpen ... Dit moet gebeuren in etappes: een taxi naar het groot busstation buiten Amman en vervolgens een bus voor de eerste 45 km naar de Jordaanse grenspost aan de gelijknamige rivier, controles en verder tot Jeruzalem. De weg duikt meteen omlaag van de heuvels naar de Jordaanvallei. Links ligt in de diepte in een verzengende hitte de Dode Zee te schitteren. Hier en daar onderweg relax kijkende soldaten.
De formaliteiten aan de Jordaanse kant zijn efficient. We krijgen geen exitstempel omdat we volgens de Jordaniërs het land niet verlaten maar naar door Israël bezet gebied trekken; een heel vreemde en in de wereld unieke situatie. Nu nog een uur wachten op de Jordaanse shuttlebus die ons door het twee kilometer brede niemandsland moet loodsen. Te voet naar de overzijde lopen is verboden. Tot hier gaat alles goed, maar wat een verschil aan de andere kant: De vlag met de davidster heet ons welkom. Tot op de tanden gewapende soldaten houden de reizigers in het oog, op een grote affiche staan de koppen van gezochte terroristen met de beloning van een miljoen dollar voor hun arrestatie. Tientallen Jordaanse bussen schuiven aan en honderden Palestijnen gepakt en gezakt en enkele toeristen schuiven in de hitte aan an om elekronisch gescand te worden; geen enkel stuk bagage komt het land binnen zonder grondige controle. Spiegels wordt onder voertuigen geschoven als controle op mogelijke bommen. Israel is als de dood voor invoer van explosieven of personen die met minder eerbare bedoelingen het land binnen willen.
Dan volgt een intensieve controle van de passagiers en de reisdocumenten. Ons Jordaans visum blijft geldig zolang er geen spoor van een Israëlische stempel in onze paspoorten staat. Na wat heen en weer gediscussieer met de politie wordt er dan toch geen inkomstempel gezet; we kunnen dus met hetzelfde visum weer terug naar Jordanië, zoniet zouden we een serieus probleem hebben.
De ene controle volgt op de andere, steeds weer dezelfde vragen rond de bedoeling van ons verblijf in Israël.
Nog even onze bagage zoeken tussen een enorme hoop andere koffers en we staan eindelijk als vrije mensen op Israelische bodem t.t.z. op bezet Palestijns gebied.
Nog een laatste sherut of gezamenlijke taxi voor de laatste 30 km door bezet gebied tot Jeruzalem. De weg is met prikkeldraad afgezet en regelmatig staan gevaarborden die waarschuwen voor landmijnen. Je kan hier maar beter geen toiletstop inlassen ... In de verte prijken op kale heuvels Israëlische nederzettingen achter hoge muren.
Jeruzalem komt in zicht en daar schittert al de tempel van de Rots; we zijn er eindelijk na 5 uren voor nauwelijks 70 kilometer, maar een wereld van verschil.
We logeren vlak tegenover de Damascuspoort in het Arabische deel aan de oude stadsmuren: een klein leuk pension New Palm Hostel in een piepklein slaapzaaltje.
Gratis thee, koffie en avondeten inbegrepen voor 5 euro per persoon; we kunnen niet klagen ...
Jeruzalem is prachtig: de ommuurde oude stad met zijn eeuwenoude straatjes en winkeltjes en natuurlijk alle klassiekers uit de godsdienstlessen: de Via Dolorosa met de kruisweg, de Klaagmuur met de wenende Joden, het graf van David, de plaats van het laatste avondmaal en waar de apostelen met pinksteren de heilige geest ontvingen, een museum vam de holocaust; alle bezienswaardigheden liggen op wandelafstand bij elkaar. Je verdrinkt in de geschiedenis en alles is even indrukwekkend of ontroerend. Op iedere straathoek houden gewapende soldaten de drukte in de gaten. We kunnen dus gerust slapen, dat zal nodig zijn; we zijn bekaf na de emoties van de grens en de opgedane indrukken van onze eerste dag in Jeruzalem.
Morgen gezond weer op voor een nieuwe portie historie, godsdienst, politiek en een lekker weertje van rond de dertig graden.