02.08.2007: dag 17: Palmyra

We moeten vroeg uit bed als we op een comfortabele manier de overblijfselen van het rijk van koningin Zenobia willen zien.
Ontbijt van ongedesemd plat brood, zure yoghurt, olijven, abrikozengelei, een gekookt eitje en koffie: niemand heeft echt trek.
Het is al behoorlijk druk in de ochtend. De ruïnes horen tot het hoogtepunt van elk bezoek aan Syrië. Ze liggen over een grote oppervlakte verspreid in de woestijn met op de achtergrond, op de top van een schrale bruine heuvel, de overal zichtbare Arabische burcht en aan de voet ervan een kleine palmenoase.
Er waait een koele woestijnwind die fijn zand meeneemt en een geel waas over de omliggende kale heuvels en ruïnes legt.
Vandaag is het geschiedenisles voor onze studenten: Corinthische zuilen, frontons, pantheon, amfitheater, agora, reliëfs en sarcofagen, kortom de historie van de Assyriërs, Grieken, Romeinen in deze streken: allemaal hebben ze hun stempel op Palmyra gedrukt en de resten zijn herkenbaar en indrukwekkend.
Jonge mannen proberen de bezoekers te overhalen om per kameel de ruïnes te bekijken.
‘La, shukran’, we gaan liever te voet verder.
In de vroege namiddag is het tijd om terug te keren: de wind begint opnieuw heet te blazen en is onaangenaam hard; het opwaaiende zand begint de ogen te irriteren.
De vraag van de jongens waarom de mannen hier overal in een nachtkleed lopen en handdoeken op het hoofd dragen is hierbij beantwoord: de lucht onder een los, lang kleed is verfrissend en de hoofddoek beschermt tegen opwaaiend zand.
Siësta totdat de hete uren voorbij zijn; Palmyra ontwaakt pas opnieuw rond 17 uur.
De geblutste roestbak - een 45 jaar oude Austin - tuft en kreunt de steile weg op naar de oude Arabische burcht. Hier kunnen we genieten van de zonsondergang boven de ruïnestad. We schuifelen nadien te voet via een paadje terug naar de ruïnes beneden. De zuilen, portalen en muren kleuren nu zacht roze in de ondergaande zon.
Tijd voor kip en salade en nadien de verfrissende koelte van de kamer en een goed boek om de dag te besluiten.
Alle wegen leiden naar Damascus, onze bestemming voor morgen. ‘A hellhole’ zoals we eerder iemand hoorden zeggen die er pas vandaan kwam.
Ik weet niet of dat een goed teken is …