03.08.2007: dag 18: Palmyra-Damascus

De taximan van gisteren wacht ons deze morgen al op aan het hotel; hij weet al dat we naar het station aan de rand van Palmyra moeten voor onze bus naar ’s werelds oudste hoofdstad.
Om 10 uur zijn we weg in een comfortabele aircobus voor een rit van 3 uren naar Damascus. Onderweg een uitgedroogde woestijn, heuvels schaars begroeid met taaie grassen en hier en daar een aarden huisje in dezelfde kleur als het landschap.
Om twee uur zijn we op onze bestemming: hotel Ghazal, een sfeervol oud huis aan de rand van de door de Romeinen ommuurde stad. Een mooie ruime kamer is ons verblijf voor twee nachten.
Het is vrijdag, weekend, dus de meeste winkels zijn dicht, de mensen lopen rond op hun ‘vrijdags’, families: mannen in lange witte rokken, vrouwen helemaal in het zwart gesluierd, met achter zich aan een aantal fris geklede kinderen trekken in grote getale naar de oude stad via de grote en duistere soek naar de Umayyad moskee, één van de grootste heiligdommen uit de moslimwereld. De muezzins roepen in de minaretten op voor het namiddaggebed.
Wij willen eveneens een kijkje nemen en we mogen inderdaad binnen op voorwaarde dat we allemaal volgens de geldende norm gekleed zijn: alles bedekt. Kristien en Jasmien moeten een lange kapmantel om, Sander en ik stappen in een lange rok en Ruben wordt nog als een kind aanzien en mag in korte broek binnen. Gelet op de reacties van de omstanders zien we er allemaal redelijk belachelijk uit in onze outfit.
Het grote binnenplein, de galerijen, de minaretten, de gebedsruimten, de gezangen en de Iraanse mullahs die de vele moskeegangers toespreken: het ziet er zeer exotisch uit en voelt bevreemdend aan. Plots wordt een zittende Jasmien door een moskeewachter nogal brutaal terecht gewezen omwille van enkele centimeters bloot been. Ze is helemaal onder de indruk en bijzonder kwaad voor zulke onverdraagzaamheid. Haar al zeer geringe begrip voor de islam en de ondergeschikte plaats van de vrouw hierin zakt tot beneden het vriespunt.
Nog even langs het mausoleum met de tombe van Saladdin, de held van de Arabieren en de schrik van de Christelijke veroveraars en kruisvaarders.
We zijn nog getuige van een merkwaardige processie van een honderdtal volgelingen van Hoessein, een sjiitische sekte binnen de Islam. Mannen slaan zich luid roepend en zingend gelijktijdig, ritmisch met de vlakke hand zo hard ze kunnen op de blote borst, steeds harder en steeds luider als in trance Hoessein aanroepend. Gelet op de littekens op de rug gaat het er soms erg bloederig aan toe: beangstigend, zoveel fanatisme. Honderd meer verder hoor je nog steeds de slagen nazinderen.
Een wandeling in de oude stad met zijn smalle straatjes en eeuwenoude gammele huisjes besluit deze vreemde dag.