25.08.2007: dag 40: Luxor: Valley of the kings

De weerman voorspelt voor vandaag zonnig weer en geen neerslag, of "continiously hot". Een ideaal moment voor een fietstochtje naar de vallei der koningen of de laatste rustplaatsen van de farao's dachten wij zo. Onze hotelbaas heeft zijn twijfels bij ons plan: "very very hot! Too hot for you!"
Met de ferry zijn we zo aan de overzijde van de Nijl en slechts 10 kilometer fietsen scheiden ons van de beroemde vallei die al eeuwen tot ieders verbeelding spreekt.
We besluiten er meteen een korte pijn van te maken en fietsen meteen naar het verste punt: de rotsgraven van Ramses, Toetmosis en Tutanchamon. Het is niet ver maar over het hete asfalt gaat het constant bergop en via de Kolossen van Memnon fietsen we naar een zijingang van de vallei. Iedere honderd meter is er teveel aan. Luxe autocars zoeven voorbij met vanachter de getinte ramen verbaasd kijkende en vriendelijk wuivende Japanners.
Een ticket voor drie rotsgraven lijkt ons voldoende: vele graven zijn gesloten wegens restauratie of onderzoek, maar er is nog genoeg keuze voor ons: we zijn al blij dat we hier zijn geraakt ...
De graven zijn bepaald indrukwekkend en ze lijken op elkaar: een ingang onder de grond, een lange tunnelvormige afdaling met onderweg de nodige valkuilen (om rovers meteen in een diepe put met pinnetjes op de bodem te laten sukkelen) en via enkele bochten tenslotte de eigenlijke grafkamer met daarin de sarcofaag inhoudend de mummie en natuurlijk de nodige schatten die de farao in kwestie een gerieflijk leven moesten verzekeren in de onderwereld. De muren zijn prachtig versierd met cartouches met kleurrijke hiërogliefen en taferelen uit de dodenboeken die de overleden farao de weg naar het leven aan de overzijde moeten tonen. "No pictures please!" hangt er overal, en dat is een reden om er eentje te maken, maar dat is zonder de plotseling opduikende bewaker gerekend - waar komt die ineens vandaan, uit een sarcofaag? vermomd als hiëroglief? - die ons toestel prompt in beslag neemt. Na enkele zielige verontschuldigingen krijg ik het ding terug.
Eeuwig plezier hebben de farao's aan hun schatten niet beleefd: eenmaal als de man dood was verloor de Egyptenaar blijkbaar prompt zijn respect. (Men was die gratis werkuren aan de piramiden nog niet vergeten ...) De graven werden snel gevonden en geplunderd en de kostbaarheden werden voor meer wereldse doeleinden gebruikt, maar dat kan onze pret nu niet bederven. Is dat nu toeval dat de vrouwen hier in de buurt veel gouden juwelen dragen? De mummies zelf werden met rust gelaten, want zo'n hoopje beenderen in een bundeltje linnen verkocht niet goed.
Het is er druk: honderden bezoekers zijn vandaag al in deze benauwde en onverluchte tunnels geweest en de lucht is vergaan en erger dan in Cairo, dus je blijft hier niet lang rondhangen en eenmaal buiten lijken de 45 graden in de zon ineens koel ...
Terug fietsen gaat makkelijk; het gaat vanaf nu immers bergaf! Onze meegebrachte lunch willen we opeten in de volgende halte: de monumentale terrastempel van farao Hatchepsout, één van de weinige vrouwelijke farao's. De hitte is nu wel echt ondraaglijk en er is geen plekje in de schaduw te vinden. Mineraalwater op lichaamstemperatuur, kartonnen pistolets met gesmolten smeerkaas kauwen in een stoffig hoekje onder een neerkijkende kop van Hatchepsout werkt niet goed op de algemene moraal en er ontstaat een verhitte discussie over wat wij hier in godsnaam zitten te doen ... De Japanners volgen onverstoorbaar de gids; werken die mensjes op Duracell?
Na een rustpauze vatten we het laatste stukje aan: terug naar de Nijl en de overzijde richting levenden. Van de doden niets dan goeds, daar niet van, maar je moet daar niet te lang rondhangen! Howard Carter heeft het geweten ... Er is iets met die graven ...
Onze hotelbaas vraagt ons of we een fijne dag hadden. "Yes, indeed! Too hot in the valley!"