10.08.2007: dag 25: Petra

Je kunt maar beter vroeg op de site van Petra zijn om de grote toeloop van dozijnen tourbussen in de loop van de voormiddag voor te zijn.
We kopen een ticket dat recht geeft op twee dagen exploratie van de legendarische stad van de Nabateeërs uit de derde eeuw voor Christus.
Via een kloof met hoge en steile rode wanden wandel je tot het punt dat wereldberoemd is: de eerste glimp tussen de rotswanden van de ‘Treasury’ in het prille ochtendlicht. Dit is pure magie! Dat wisten de makers van Raiders of de Lost Ark ook toen ze een mythische plek zochten voor de grote finale van hun film.
Maar we zijn niet de enigen: honderden andere toeristen dachten er net zo over en de site is overspoeld door reizigers van over de hele wereld en allemaal gewapend met gesofisticeerd fotomateriaal om de perfecte foto te schieten.
Na de verwondering volgt al snel de teleurstelling: Petra is het slachtoffer geworden van zijn eigen succes. De andere in de rots gehouwen monumenten, paleizen en koninklijke tomben worden overschaduwd door platte commercie: soms heb je de indruk door een straat van souvenirverkopers te moeten lopen. Op strategische punten staat het vol met kraampjes waar allerlei toeristische kitsch en prullaria worden verkocht, restaurantjes met plastic stoelen ontsieren het zicht. Je kunt er niet langs kijken. Dromedarissen staan klaar voor de foto, soldaten met plastic speren poseren in het uniform van de vroegere Nabateeërs; altijd goed voor een geslaagd kiekje met de kindjes, ezels brengen je naar de andere sites even verderop. De sfeer is verknoeid, alles moet wijken voor het geld. De horden Japanners en luidruchtige Spanjaarden, gehuld in Arabische klederdracht en Arafatsjaals vinden dat allemaal prima en de handelaars doen goede zaken.
Petra blijft een wonderlijke plaats, maar de manier waarop dit antieke wereldwonder wordt geëxploiteerd is schandelijk, of zoals Jezus ooit zei: “Verjaag deze marktkramers uit deze tempel!”
De sereniteit die we hier 25 jaar geleden mochten ondervinden is nu jammer genoeg ver te zoeken.
Maar er zijn ook positieve dingen: de rotsmonumenten worden op vele plaatsen mooi gerestaureerd. De lange Romeinse straat eindigt in een - God verbiede het – fast-food-restaurant! En weer mannetjes die iedere voorbijganger op hun ezels willen. De in de rots uitgehouwen trappen zijn vermoeiend in de middaghitte en een uur later doemt het magnifieke Monastery voor ons op. Je voelt je een lilliputter als je de reusachtige afmetingen van het monument bekijkt. Dit is niet voor mensen gebouwd: de dorpel van de inkompoort is zo hoog als een volwassen persoon. De pilaren en frontons zijn reusachtig.
De achtergrond is dramatisch: diepe kloven, dreigende canyons, pikzwarte en roze rotspartijen: adembenemend. In de verte slingert zich in de vlakte de Jordaan en zie je Israël.
Gelukkig zijn er hier geen nepjuwelen en pottenverkopers.
Tegen drieën zijn we bijna door onze watervoorraad heen en vatten we de terugtocht aan. Het sloffen door het losse zand is vermoeiend, en de ezeldrijvers vangen weer bot.
We zijn allemaal serieus aan het einde van ons Latijn als we hongerig en vooral dorstig het hotel binnenstrompelen.
Twee gebraden kippen, een stapel brood en tomaten vormen het avondmaal van de dag.
Een tikkeltje masochisme is ons niet vreemd: morgen keren we toch gewoon terug en gaan we het wat verder zoeken met een mooie wandeling naar de hoger gelegen monumenten, en wee de souvenirverkoper die we daar op onze weg tegenkomen; enkel iemand die water verkoopt kan op onze sympathie rekenen …