05.07.2008: dag 355: La Paz - Oruro

Om het half uur vertrekken bussen naar Oruro, een mijnstad drie uur rijden van La Paz. We kunnen dus rustig inpakken en ontbijten in de kouwelijke keuken van onze residentie.
Naast de bankautomaat in het busstation staat een soldaat met een indrukwekkend geweer op wacht; hier kan ik veilig geld afhalen. Sander en Ruben zijn mijn extra undercover-bewakers; we laten niets meer aan het toeval over.
Bolivia bezit een redelijk moderne vloot comfortabele langeafstandsbussen, afdankertjes uit Chili, Argentinië en Brazilië.
Reizen in Bolivia levert een behoorlijke dosis entertainment op: naast het tijdverdrijf van de film op het tv-scherm (Rocky IV), stapt er onderweg regematig een goedgeklede verkoper op en eist in het gangpad gedurende een half uurtje de aandacht van passagiers op. De eerste houdt een toespraak, diept uit zijn koffertje een stapel boekjes op en prijst de inhoud van bond-zonder-naam-spreuken en levenswijsheden aan; aan iedere passagier deelt hij een pakketje van drie brochures uit. Een handige verkoopstechniek: de potentiële klanten zijn aan hun zetel gebonden en kunnen geen kant uit. Wij krijgen niets. De man heeft intussen waarschijnlijk geleerd dat er aan toeristen weinig valt te verdienen, ofwel willen ze zijn boekjes nadien niet meer teruggeven (wet op de handelspraktijken´: "gegeven is gegeven ...")
Intussen belooft hij iedereen die er eentje koopt een nieuwe wending in het leven. Na de indrukwekkende toespraak haalt de man zijn materiaal terug op, enkele passagiers willen terug zingeving in hun leven en schaffen zich voor een paar euro een pakketje aan dat ´enkel vandaag in promotie is´. Enkele twijfelaars worden toch nog over de streep getrokken.
Na een ´buen viaje´ stapt de man uit en duwt de chauffeur enkele munten in de hand. Korte tijd later volgt een andere die dezelfde werkwijze volgt. Deze prijst een honderd procent natuurlijk poeder aan dat parasieten en lintwormen in het lichaam doodt. Om iedereen te overtuigen van de noodzaak zijn hele voorraad te kopen toont hij een indrukwekkende selectie uitvergrote kleurenfoto´s en tekeningen van bijzonder onsympatieke harige parasieten met lelijke weerhaken die als aliëns een onderkomen vinden in onze maag, vraatzuchtige wormen die zwemmen in onze darmen, onze buiken tot belachelijke proporties doen opblazen, daar al onze voedingsstoffen pikken, dood en vernieling zaaien onder onze goede bacteriën en dan vooral bij kleine kindjes. Ook wij ontvangen een staaltje; wij moeten maar vooral niet denken immuun te zijn voor deze ongenode fauna. Een aantal moeders moeten niet meer overreed worden: zij willen geen kindjes met beesten in de buik en maken snel gebruik van deze unieke aanbieding. Bij aankoop van een familiekuur ontvangt de gelukkige koper nog eens gratis een kookboekje met een selectie parasietvrije Boliviaanse gerechten. Had dat maar eerder gezegd: een paar andere sceptici komen nu ook over de brug. De man haalt de staaltjes bij de anderen terug op en keurt hen geen blik waardig, in zijn blik lees ik dat hij ons een tien meter lange lintworm toewenst ...
Als alle transacties achter de rug zijn nadert de bus het centrum van Oruro. Da´s nu jammer: we misten het einde van de film ...
We nemen intrek in een logement aan het busstation; morgenvroeg reizen we immers verder naar Potosi.
Het ´Museo Sacro, Folklórico, Archeológico y Minero´lijkt ons een fantastisch geheel van diverse leerrijke thema´s en vier musea voor de prijs van één!
Aan een plein staat het gebouwtje: het onderdeel ´Minero´ is een goed begin: in de sacristie van de kerk begint een oude mijngang die een paar honderd meter verderloopt. Allerlei oude mijnwerktuigen staan opgesteld. Opvallend is ´El Tio´ of de ´Geest van de Ondergrond´: een duivels wezentje aan wie de mijnwerkers alcohol, sigaretten en coca offeren als compensatie voor het zilver, tin en lood dat ze uit moeder aarde halen.
In een muf zaaltje hangen enkele oude religieuze schilderijen en blinken kandelaars in een glazen kast: het Museo Sacro.
In dezelfde kamer hangen enkele karnavalkostuums en maskers in een ander rek: het Museo Folklórico en ernaast - in een derde vitrine - liggen préhistorische pijlpunten en potten: het Museo Archeológico.
De conservator legt een beetje schaapachtig uit dat er eigenlijk drie zalen voorzien moeten worden voor de hele collectie ... De jongens wachten al een tijdje buiten ...