29.07.2008: dag 379: Iguazu (Argentijnse zijde)

Tijd voor de 'Grand Finale' en een waardig einde van de 'Groote Reis': de watervallen van Iguazu of in het Indiaans vertaald het 'Grote Water'.
Een taxiritje van een paar minuten brengt ons aan de ingang van het park. Gelegen op de grens met Brazilië zijn ze het meest wervelende natuurwonder van Zuid-Amerika. Rond de watervallen ligt een uitgestrekt regenwoud dat zowel aan de Argentijnse als aan de Braziliaanse kant is beschermd als Nationaal Park. Het is hoogseizoen en de menigte toeristen uit alle delen van de wereld is niet te tellen. Voor de ingang tot het natuurpark staan lange rijen. De prijs van de inkomtickets zijn nog net democratisch.
We gaan meteen voor de hoofdshow: we laten ons met een speelgoedtreintje een kwartiertje rijden door het woud tot aan het punt waar een voetgangersbrug de bezoekers over de Paranarivier brengt tot aan de 'Gargante de Diabolo' of de 'Duivelsmuil'. De verwachtingen zijn hoog gespannen al we de ijzeren passage volgen die over verschillende honderden meters een bijzonder rustig voortkabbelende en brede oerwoudrivier overspant. In de verte klinkt gerommel geraas, nevelwolken verschijnen over het water en op een plaats waar ze niet behoren te zijn.
Dit verwachtten we niet: de rivier is op haar breedst, ze lijkt op een groot en rustig meer: verderop verschijnt een gigantisch gat, een leegte waarin het water plots verdwijnt, alsof een stop uit de aarde is getrokken en een zee van water brullend in een draaikolk verdwijnt in een onzichtbare diepte, alsof de aarde plat is en de zee overloopt ...
Over een breedte van meer dan 2 kilometer stort het water zich met oorverdovend geraas, gekolk en gebrul tientallen meters naar beneden. Witte waternevels slaan uit een onzichtbare diepte terug naar boven en hullen de omgeving in een natte sluier.
De 'Duivelsmuil' is inderdaad een kijk in een hel van miljoenen liters kolkend wit water dat zich op een onzichtbare bodem te pletter stort. Kleine vogels - het lijken zwaluwen - schieten als mini-kamikazepiloten in de mistwolken en verdwijnen in het niets om later weer uit de nevels te verschijnen. Roofvogels drijven hoog in de lucht. De opwaaiende nevels in combinatie met de zon vormen regenbogen in de vurige kleuren: de aarde, het paradijs in haar prilste stadium ...
Tientallen andere cascades vormen bewegende witte gordijnen die zich op verschillende niveaus bevinden en een gigantische muur van neerstortend water vormen: de grootste watervallen met het grootste watervolume ter wereld: we twijfelen er geen seconde aan. Vanop afstand lijkt het alsof een dam overloopt en de vallei in een oogwenk in een zondvloed van water zal verwoesten. Zou zo de aarde zijn ontstaan toe het land zich verhief uit de zee?
Mooi aangelegde paden en brugjes leiden ons voort, ook rolstoelgangers kunnen op vele paden terecht: een eerste circuit gaat naar het onderste niveau van waaruit je een spectaculaire blik hebt naar het neerstortende water boven je hoofd en een ander circuit brengt je naar boven zodat je veilig en toch wat huiverend naar de maalstroom beneden kan staren. De watervallen hebben tot sprekende namen: 'tweelingen, de gezusters' ...
Mensen die nog niet voldoende kick hebben van het louter kijken kunnen voor een handvol euro's de boot in voor een tien minuten durende vaart naar de ingang van de Duivelsmuil. De speedboot - gevuld met een joelend publiek - raast twee keer in de buurt van het bulderende water, maakt nog enkele spectaculaire bochten voor de show en levert de doorweekte passagiers terug af aan de oever. Een nat pak en een verhaal om later aan de kleinkinderen te vertellen ...
We keren terug naar de Duivelsmuil; dit is zo'n ongelooflijk spektakel dat we het voor alle zekerheid een tweede keer willen terugzien nu de zon vanuit een andere hoek schijnt. De zee loopt inderdaad leeg ...
Morgen nog meer neerstortende nattigheid als we de Braziliaanse zijde van de watervallen gaan bekijken.