15.07.2008: dag 365: Tupiza - Huamuaca

Het laatste traject op Boliviaans grondgebied is een kopie van de vorige dagen: een streep bruin grind, stenen en opwaaiend bruin poederstof. Het is al sedert Potosi dat we nogs eens een streepje asfalt zagen en de hoeveelheid stof die we de laatste tijd inademden is van dien aard dat het een stoflonglijder uit Potosi stikjaloers maakt.
We bezitten een combinatieticket dat ons in twee trajecten tot Humahuaca in Argentinië brengt, en neen: we zijn onze les van Indonesië niet vergeten, want ons vertrouwen in de ´s werelds beste Argentijnse busmaatschappijen is torenhoog.
Villazon is de laatste stad voor de grens: een smokkelaarsnest dat gespecialiseerd is in elektronische spullen, illegaal gekopieerde software, gelegenheidsdieven, en opportunisten die geen oog meer hebben voor vertrekkende toeristen en zich klaar houden om de aankomende nieuwelingen als ´beste amigo´ te begroeten en klaar zijn om iedereen ´een poot uit te trekken´.
De Boliviaanse politie plaatst zonder interesse de uitreisstempel en na honderd meter verder stappen in een kort niemandsland staan we op Argentijns grondgebied: de blauwwitte vlag is een beetje vaal van het stof ...
Het horloge mag weer een uurtje later gedraaid worden: het bewijs wordt opnieuw geleverd dat de aarde rond is: van onze gewonnen dag bij aankomst in de USA moeten we regelmatig wat inleveren.
Argentijnse immigratie mept een nieuwe stempel; de douane heeft geen oog voor ons gezelschap en wuift ons door. Met een taxi rijden we naar de busterminal van La Quiaca, de tweelingstad van Villazon. Een selectie blinkende dubbeldek autocars blinken naast elkaar op de perrons. Na een half uurtje zitten we in de luxebus van ´Balút´ voor een ritje van twee uren over een gladde asfaltbaan naar Humauaca, een klein dorp tussen de roodbruine cactusheuvels. Het verschio met het arme Bolivia valt meteen op: betere huizen, wegen, elektriciteitsnet maar het wagenpark is opvallen gedateerd: dertig jaar oude Amerikaanse roestbakken, Chevvy´s, Dodges en Fords met snuiten als biljarttafels en een allegaartje van Europese merken uit de zeventiger jaren.
Een gezellig plaatsje is Huamuaca wel: sfeervolle straatjes, smeedijzeren lantaarns, pleintjes omgeven met witte koloniale huisjes, smaakvolle possada´s en restaurantjes, de typische kerkjes en bankjes om te verpozen: heel Argentijns, heel mediteraan en vooral ... heel duur na ons verblijf in Peru en Bolivia!
We vinden een betaalbaar ´hospedaje´, een bijzonder eenvoudig onderkomen: de man in het onderlijfje wijst ons twee kale witgekalkte kamers met bedden aan: heel typisch en ook heel mediteraan ...
Opvallend is het Argentijnse Spaans: het is wennen en opletten: een andere tongval, ratelend snel en met vreemde klanken.