27.07.2008: dag 377: Encarnacion - Posadas

We geven ons een halve dag tijd om de achttiende eeuwse Jezuïetische missiepost van Trinidad te bekijken. Met de bus is het een klein uurtje rijden. Het tropische woud van weleer is gekapt, rest nog een golvend groen landschap met kleine dorpen langs de rechte weg en rode aarde. Van de missie in Trinidad resteert een complex van vervallen gebouwen, enkel de dikke stenen muren en forse pilaren staan nog overeind; de kerk werd nooit helemaal voltooid. De missionarissen hadden het nochtans goed voor met de Indianen; de site geeft een mooi beeld van een utopische wereld: een eiland van vrede en voorspoed, een oase in het woud waar de lokale bevolking toegang kreeg tot een opleiding, medische voorzieningen en bescherming tegen de willekeur van de koloniale heersers. Lang duurde de droom niet: de missiones werden de speelbal tussen Spanje en Portugal die dit grensgebied met elkaar betwistten. De missies werden op bevel van de kerk stopgezet, de paters kregen andere gebieden toegewezen en de gebouwen werden stilaan door de jungle opgeslokt en de Guarani-indianen trokken zich opnieuw terug in het woud.
De vertrekken van de Indianen, een kerkhof, de barokke muren van de kark met typisiche Indiaanse versieringen, een gerestaureerde preekstoel, wijwatervat en enkele beelden van heiligen - het geloof verkondigend met het zwaard in de hand - zijn de enige stille getuigen van een kort maar roemrijk verleden in de vergeten stukje Paraguay. De film ´The Mission´ met Robert de Niro uit 1985 gaf indertijd bekendheid aan een bedenkelijk stuk koloniale geschiedenis in dit deel van Zuid-Amerika.
Donkere wolken verschijnen; er is regen op komst. We verlaten de missiones en keren terug naar Encarnacion; we willen vandaag nog terug in Argentinië slapen. We halen onze rugzakken terug op in ´Viena´: het pension is leeg; zondag is een rustdag, de duer is gesloten en er is niemand thuis. Een flinke duw aan de voordeur geeft toch toegang.
Er rijden om het kwartier shuttlebussen tussen de twee steden. We verteren de laatste paar tienduizend guaranies, laten opnieuw enkele stempeltjes plaatsen in onze paspoorten en in geen tijd staan we terug op Argentijnse bodem aan de overzijde van de rivier.
Zondag, rustdag en dit wordt door Argentijnen stipt opgevolgd. Het tuinstadje met zijn rechte straten in dambordpatroon is stil, weinig verkeer en alle winkels zijn gesloten. Aan de calle Belgrano boekten we een hostel voor deze nacht. We worden vriendelijk ontvangen in een gerenoveerd oud pand. Het ziet er allemaal wat rommelig uit maar het huis straalt warmte en gezelligheid uit. We vinden onze bedden in een smoezelig slaapzaaltje. De veelal Argentijnse gasten zitten met een mate in de hand – een lokaal brouwsel op basis van een plantenmix – voor tv in de gezamenlijke ruimte of kokerellen wat in de keuken.
In het enige winkeltje vinden we proviand voor vanavond.