17.07.2008: dag 367: Tilcara: Purmamarca

We zijn een beetje laat vanmorgen: de vensterluiken hielden het daglicht buiten en pas om negen uur worden we wakker.
Het ontbijt van aangebrande toast en koffie stelt niet veel voor in het ‘Casa Colorada’ maar misschien is dat de bedoeling: de kleur ‘zwart’ hebben we nog niet gehad ...
Aan het busstation vertrekt ieder uur een bus naar Purmamarca, een half uurtje verder.
De omgeving rond dit plaatsje is bekend voor een natuurverschijnsel: de ‘Quebrada de Siète Colores’ of een kloof van een paar kilometer lang die aan beide zijden door water en wind is ingesneden en gekarteld. Deze erosie levert een merkwaardig kleurenpalet op.
Enig telwerk toont inderdaad een zevental okerkleuren in het gesteente die in elkaar overgaan van roestrood en paars tot geel.
Het witte dorpje aan de voet van dit natuurlijke schilderij profiteert maximaal van zijn ligging en zowat iedere inwoner leeft van het toerisme. Het plein is overladen met marktkraampjes: vooral textiel doet het goed: de kleurrijke tapijten liggen hoog opgestapeld, pull’s van lamawol met de typische tekeningen gaan vlot van de hand.
Straten en huisjes zijn piekfijn onderhouden. Dure designwinkels mikken op de welgestelde Argentijnse bezoekers.
Een pad loopt helemaal rond de gekleurde heuvels en omgeeft ons in alle zijn ´siète colores´.
Steeds meer auto’s en bussen houden halt in Purmamarca en al gauw zijn de paar straatjes gevuld met volk.
De namiddagbus laat op zich wachten: het aureool van beste openbaar vervoer krijgt een serieuze deuk als we een uur lang moeten wachten op de straatstoep vooraleer de bus opdaagt. Deze van half drie had motorpech, zo wordt ons uitgelegd.