20.07.2008: dag 370: Salta - Cachi

´www.hostelworld´ is een betrouwbare online zoekmachine die een reiziger wereldwijd de beste pensions en hostels voorstelt met bedden voor een vriendenprijs. We boeken regelmatig overnachtingen en zijn altijd opgetogen met het resultaat. ´Met ´Corre Caminos´in Salta gaat het echter grondig fout. Dit hotelletje ziet er van buiten erg uitnodigend uit: de inkomhal met Spaans smeedijzer, stucwerk, zwart-wit betegelde vloeren en de professionele ontvangst is onberispelijk. Overdag is het een rustig en gezellig oord met een zitruimte, een snookertafel en een computerhoekje en vooral veel jong volk. De affiche voor de dagelijkse barbecue "All you can Eat and Drink" trekt veel aandacht.
´s Avonds echter is het de speeltuin van het merendeel tieners die de ganse nacht luid schreeuwend, zingend, met de deuren slaand iedereen uit hun slaap houden. In de vroege ochtenduren zoeken ze hun bed op of liggen ze op de grond - sommige halfdronken, snikkend - hun pathetisch levensverhaal te vertellen aan iedereen die het wil horen. De hotelstaf grijpt niet in en laat betijen, ook niet na reclamaties "... The manager is not here ...": onbegrijpelijk; wat een zootje ongeregeld ...
We hadden het al kunnen weten bij het inchecken: lakens van een paar bedden zijn niet ververst, de badkamer is vuil, water loopt over uit de afvoerputjes bij het douchen en zet de vloer onder water.
Het ene bed in de slaapzaal werd overdag door een andere gast gebruikt: kussen en lakens liggen door elkaar.
Als we bij het krieken van de dag onze biezen pakken is het eindelijk stil in huis. Het is nog donker. Straten zijn verlaten. Een politieauto staat stil met zwaailichten; enkele mensen zitten gebogen voor een roerloos lichaam dat languit op de grond ligt; we maken een boogje. Late fuivers keren huiswaarts. De felle oranje lichten van de busterminal zijn een baken in deze verlopen buurt bij het park.
Na een koffie en enkele in de cafetaria van het station is iedereen klaar voor de rit: vier uren tot Cachi, terug naar de bergen.
Bij zonsopgang ontvouwt zich de omgeving: prachtige, in nevels gehulde terracottakleurige rotsen en bronsgroene bergketens. De bus volgt de vallei en de rivier. De weg klimt geleidelijk tot op de tweeduizendvijfhonderd hoge bergrug.
Een lange afdaling van een uur volgt door een heel ander gebied, een nationaal park met hoge cactussen met op de achtergrond de besneeuwde toppen van het Andesmassief.
Cachi is al van ver zichtbaar: een klein wit dorp in de warme kuip van de vallei.
Om elf uur stappen we uit. We kiezen voor een authentiek wit hotelletje in het centrum en vlak aan de bushalte.
Cachi beantwoordt aan het stereotype: sober, strak Spaans-Argentijnse architectuur, kinderkopjes in de straten, de plaza in de lommer van eeuwenoude bomen, het spierwitte kerkje (met een cactushouten plafond), bankjes en terrasjes voor een wijntje met soda: dorpjes voor een lang en eenvoudig leven. Voor ons hoeft het echter maar twee dagen te duren ...
Een heerlijk geur verspreidt zich in de omgeving van het plein: vrouwen bakken in ovens de lokale specialiteit: salteña´s of pasteitjes in de vorm van een half maantje: stukjes vlees, groenten en kruiden in een bruin gebakken deegjasje.
Het simpele middagmaal is gereed in de volksrestaurants; er wordt geserveerd zolang er voorraad is, hoofdgerecht vooraf, soep als afsluiter en begeleid met een litertje lichte witte wijn en evenveel sodawater om te mengen; zo hoort dat in Argentinië.
Rond twee uur gaan alle luiken dicht en de siësta houdt iedereen binnen. Tot vijf uur is het doodstil in het dorp als de plaza stilaan opnieuw tot leven komt. Restaurants houden de deuren nog een paar uur langer gesloten.
Een bezoekje aan het ´archeologische park´ is een blunder: enkele ondergrondse stenen muren. Ruben kan er niet meer om lachen ...