09.07.2008: dag 359: Uyuni: Tour de Lipez 1

De afgelopen nacht was ijzig en alle dekens waren onvoldoende om het warm te krijgen.
Als de zon eenmaal verschijnt verdwijnt de koude meteen. Deze temperatuurschommelingen zijn onvoorstelbaar groot in korte tijd. Chauffeur Ado en kokkin Soledad zijn op tijd. De Toyota Landcruiser lijkt betrouwbaar maar heeft zijn beste dagen gehad. De wagen heeft een respectabele leeftijd van vijfentwintig jaar, maar dat geldt voor alle auto´s die de andere agentschappen terbeschikking stellen. Een tiental andere cruisers staan in de rij; rugzakken worden op het dak gesjord. Er is plaats voor zes personen; wij bestelden een privé-expeditie en met z´n vijven hebben we voldoende plaats.
Met en nieuwe cd Argentijnse smartlappen in de speler vertrekken we een uurtje te laat. We rijden het circuit in tegengestelde richting om de andere landcruisers te vermijden. Een lange weg volgt door bruine steppen, slecht enkele dorpjes van een paar huisjes en zonder voorzieningen staan langs de weg; hier woon je heel ver afgelegen. De lunch wordt klaargemaakt in de keuken van een eenzaam hotelletje langs de weg op een winderige hoogvlakte. We kunnen ons al inbeelden hoe koud het hier ´s nachts wordt.
Een beetje voetbal sjotten doet ons al op de adem trappen. De lamasteak met quinoa smaakt voortreffelijk.
Het elektrisch circuit van de Toyota laat het regelmatig afweten en de chauffeur moet nu en dan onder motorkap om zekeringen te controleren en draadjes met elkaar te verbinden. "Haha: no problemo ...". Wij zijn er niet zo zeker van ...
We passeren enkele lagunes vooraleer we stilaan de hoogvlakte verlaten om nog hoger in het ontoegankelijke bergland te rijden. Hoe hoog kun je eigenlijk nog verder? De weg wordt steeds slechter om te verdwijnen in talrijke tijdelijke pisten. Voor het eerst zien we enkele wilde vicuña´s grazen. Bizarre rotsformaties geven het landschap een sprookjesachtige sfeer. Gladde rotsen zijn begroeid met fluogroene korstmossen. Het kan nog hoger, maar de koude is navenant. Tegen valavond schittert de lagune in de laatste zonnestralen; onze overnachtingsplaats is dus vlakbij. We zijn laat. De lichten van de cruiser doen het niet, de batterij levert geen stroom. De lichtjes van de lodge leiden ons naar de eindbestemming van de dag: enkele simpele barakken met kale kamers en een badkamertje met ijswater. De omgeving is kurkdroog en de vrieskou bijt in het gezicht. Op deze vierduizend vijfhonderd meter bereiden ons voor op minus twintig.
De sterrenhemel en de melkweg is ongelooflijk helder; sterrenfanaten komen van over de hele wereld komen naar deze streken afgezakt om zons- en maansverduisteringen waar te nemen.
We hebben al onze kleren nodig om het warm te krijgen. Een tiental toeristen hebben hun avondmaal gehad, spelen kaart en warmen zich aan een houtkacheltje, maar enkel vlakbij voel je een beetje warmte.
Onze kok begint aan haar taak en serveert vettige frieten en een mengeling van gebakken ajuin, gehakt en schijfjes worstjes; een merkwaardige combinatie, maar dit is geen plaats om te klagen. Buiten sleutelt Ado aan de motor. We hebben licht nodig als we morgenvroeg in de donker vertrekken.
De generator levert maar elektriciteit tot na het avondeten. Een stille hint om nadien te te blijven napraten. De geleverde slaapzakken bewijzen hun nut en onder de stapel dekens is het knus en vooral lekker warm: laat de koude maar komen ...