30.07.2008: dag 380: Iguazu (Braziliaanse zijde)

Moet er nog nattigheid zijn ... aan de Braziliaanse kant van de Paranarivier stort er zich nog eens zoveel water in een grondeloze diepte.
Het kost een beetje moeite om aan de overzijde van de rivier te geraken. Vlotte grensformaliteiten, paspoorten met stempels - er resten nog twee blanco pagina´s - en een paar bussen die ons tot aan het bezoekerscentrum aan het Braziliaanse Nationale Park van Iguazu brengen. We merken het meteen in onze portemonnee: Brazilië is de V.S. van Latijns-Amerika en een flink stuk duurder dan Argentinië. Het inkomticket kost bijna het dubbel dan aan de overzijde.
Vanaf het moderne ´bezoekerscentrum´ vertrekken om de tien minuten pendelbussen naar de eerste wandelpaden: no-nonsence en efficiënt, op z´n Amerikaans.
Het weer zit vandaag niet mee; de ochtendnevels veranderen in motregen, geen goed moment om watervallen te bekijken.
Het gedruis en gebulder is al van ver te horen. Aan het koloniale en super-deluxe ´Cataract Hotel´ stappen we af: wandelpaden leiden ons vanaf hier naar de meest spectaculaire uitzichtspunten van Iguazu.
In tegenstelling tot de Argentijnse zijde is het hier erg rustig, slechts enkele wandelaars komen opdagen en trotseren het steeds slechter worden weer. De jungle is volledig intact en het paadje daalt tot het eerste panorama zich tentoon spreidt. Het gedruis en gebulder vermeerdert na iedere bocht en de eerste blik is een onvoorstelbaar schouwspel: het volledige panorama van alle watervallen ontvouwt zich voor onze ogen.
De overvloedige regens van de afgelopen dagen op de verre Braziliaanse plateaus hebben de watertoevoer en de vloed nog eens vergroot.
Het voetpad brengt ons tot akelig hoge uitstekende platforms die ons opnieuw een blik gunnen op een wervelend en kolkende maalstroom. Het bruine water tempeest als een bezetene in de diepte om enkele honderden meters verder te bedaren in een rustig stromende rivier.
Waar de Argentijnse kant van Iguazu ons een intieme blik gunde in de ´Muil van de Duivel´ en een uitgebreid netwerk van voetpaden, toont de Braziliaanse zijde ons eerder een algemeen overzicht van ´s werelds grootste waterspektakel. Aan het einde van het pad kunnen we nog even in een lift die ons een ´bird eye view´ toont van de hele omgeving. Een paar honderd meter verder - aan de overzijde van de rivier - wappert de Argentijnse vlag en zien we de mensen op de passarelle aan het gat waarin alle water wordt weggezogen.
O.K. de foto's tonen veel water maar het is dan ook opwindend water ...
De nevels van de neerslaande watervallen en de droefgeestige motregen onttrekken het zicht en de hele omgeving verdwijnt stilaan in een oorverdovende, grijze ondoordringbare watermassa. We waren nog net op tijd voor het laatste zicht.
We lopen een beetje verkleumd in de regen terug naar het beginpunt. Enkele zeldzame toekans rusten op een tak, tientallen brutale neusbeertjes schuimen als een bende hooligans de vuilnisbakken af op zoek naar lekkers.
Een taxi is even duur als een bus en we laten ons aan de Argentijnse grens afzetten.
Het is grijs en het regent steeds harder. In het hostel is het druk, het loopt weer vol met nieuwe logés. Het zwembad ligt er kil en verlaten bij, de open lounge zit vol en alle biljarttafels zijn bezet.
Het bord warme kippensoep doet goed in deze vochtig tropische kilte, de fles wijn houden we achter de hand tot vanavond. Buiten blijft het een druilerig en sip weertje en zelfs de palmbomen kunnen die de sfeer niet opfleuren...

foto´s volgen