30.01.2008: dag 198: Tuk Tuk

De dorpjes op Samosir zijn erg klein, soms niet meer dan enkele tientallen huizen. Ze liggen als een lint langs de enige hoofdweg die het eiland omzoomd of een eind ervan, verscholen tussen hoge bomen, tussen de rijstvelden en bereikbaar via een smal aarden pad.
De gezinnen zijn groot en dat merk je meteen als rond twee uur in de namiddag de school uit is. Honderden opgewekte jeugdige uniformpjes in roodwit of blauwwit verlaten een schoolgebouw; het is alsof alle studenten tegelijk het Lyceum van Genk verlaten. De meesten zijn tevoet en moeten nog enkele kilometers door de hete zon naar hun woonst ergens in de buurt op het platteland; enkele minibusjes staan aan de kant van de weg en vertrekken pas als ze tot de nok en het dak gevuld zijn (lessen in verkeersveiligheid staan hier voorlopig nog niet op het programma). Slechts enkele kinderen bezitten een fiets. Waar gaan die in de toekomst allemaal werk vinden? Toerisme ligt op apegapen, in de miljoenenstad Medan zit er niemand op hen te wachten en in de megastad Jakarta weten ze geen blijf met de toestroom van gelukzoekers
Niemand heeft vandaag nog belangstelling voor de waterval aangezien we vlak voor onze deur over meer dan voldoende nattigheid beschikken.
We houden het dus eenvoudig bij de waterkant. Bij onderzoekende blikken van de Hollandse senioren op ligstoelen wordt de duikplank deze namiddag aan een uitgebreide duurzaamheidstest onderworpen.