29.01.2008: dag 197: Tuktuk: Simanindo

De verhuurster van mountainbikes is tevreden; we kloppen opnieuw aan. Het ritje naar Simanindo is twintig kilometer op een verharde weg die langs het meer kronkelt. Hier en daar enkele nijdige hellingen maar dat wordt vanzelfsprekend gecompenseerd met even veel snelle afdalingen. Cacaoboompjes die in de schaduw van grote bomen groeien dragen in deze tijd vruchten. Onderweg staan - met zicht op het meer - mooie zinkendaken woonboten op palen. Voor de woningen liggen op rieten matten oranje maiskolven en donkerbruine cacaobonen uitgespreid te drogen.
Na anderhalf uur trappen in de zon komen we aan in Simanindo, een klein gehucht dat in betere tijden en lang geleden een belangrijk centrum op het eiland was waar een lokale koning zijn verblijf had, getuige enkele mooi geconserveerde Batakwoningen en rijstschuren.
We zijn nog te vroeg voor het dagelijkese optreden van de "Famous Classical Batak Dances" van een Batakdansgroep om kwart voor twaalf. Ons reishandboek beveelt dit spektakel aan. We kopen een ticketje voor drie euro per persoon. In een klein winkeltje annex eethuisje nuttigen we in afwachting dan maar een noedelsoepje. We horen achter de bamboestruiken wat trommels en schelle fluiten klinken en dat betekent dat de dansen op het plein voor het koningshuis al begonnen zijn. Het publiek bestaat uit twee Japanners en wij die - zo blijkt op ons papiertje - op twee na alle dansen gemist hebben. Ja zeg: de klok staat hier een kwartier later; het zal wel lokale Bataktijd zijn zeker ...
Op een aarden pleintje, met als decor het koningshuis trippelen - onder begeleiding van een driemansorkest dat zich op het balkon van het koningshuis bevindt - enkele mannen en vrouwen in het rond, gekleed in mooie typische batakgewaden en hoofddeksels. Ze bewegen elegant enkele vingers en kijken verveeld, misschien zijn ze wel boos op ons; we kunnen dat wel begrijpen als je publiek slechts uit zeven personen bestaat waarvan er vijf helemaal op het einde komen opdagen. Veel eer valt er bij dergelijke voostelling dan niet te rapen. We worden al meteen op het plein uitgenodigd voor de "publieke dans", zo staat het zwart op wit in het Nederlands op ons programmablaadje; moeten we al meteen onszelf te schande maken; ik denk dat het een soort wraak is voor onze laattijdige komst. We passen beleefd doch dwingend ... "We just arrived by bike and had some noodlesoup so you see ..." Enkel Kristien beperkt gezichtsverlies en trippelt vrolijk met de Japanse enkele rondjes rond de buffel en totempaal, nu en dan enkele onverstaanbare kreten uitend. Jasmien, Ruben en Sander maken zich zo klein mogelijk: zij zouden liefst in de grond kruipen van ellende. Gelukkig duurt het allemaal niet te lang en mag Kristien terugkeren naar de tribunes.
Een laatste dans gebeurt met medewerking van een staande pop die (allicht) houterige bewegingen met de armen maakt, net als een agent die het verkeer regelt, als er in de holte van de rug stiekem aan een touwtje wordt getrokken. De buffel die in het midden van de plein aan een paal is vastgebonden had waarschijnlijk een rol in de voorstelling maar welke dat is ontgaat ons; we hebben dan ook acht dansen niet gezien. Misschien heeft hij wel een pirouette gemaakt. Shit ... moeten we dat nu juist missen!
De artiesten buigen het hoofd en ontvangen een applaus van de drie toeschouwers. De kinderen zitten ondertussen in de graanschuur en komen pas naar beneden als de dansers verdwenen zijn, de gewaden aan de kapstok hangen en terug naar de rijstpaddi's keren voor het serieuze werk. Hebben ze die toeristen vandaag weer eens een goed bij de neus gehad; moeten ze maar niet zo stom zijn, ha ha ha ...
We fietsen dan maar in de middagzon de twintig kilometer terug naar Tuk Tuk. Jasmien, Sander en Ruben zijn ver voorop; zij willen nooit meer aan deze "Famous Classical Batak Dances" herinnerd worden; ik hoop dat Kristien hen geen blijvend trauma heeft bezorgd ...