23.01.2008: dag 191: Penang

Penang zou het grootste speelgoedmuseum ter wereld herbergen. Dan willen we wel eens zien. De folder belooft een gigantische verzameling hedendaags speelgoed en figuren uit de film; levensgrote Star Wars-figuren, Lord of the Rings en andere fantatische films.
Het blijkt enkel een pseudo speelgoedwinkel te zijn met een opeenstapeling van poppetjes. Een typisiche en vooral dure toeristenval! Enkel Sander is nog geinterresseerd en gaat kijken.
Een taxi rijdt ons naar de botanische tuin van Penang met een mooi pad dat door een stukje woud leidt. Ontelbare muggen doen ons een stapje sneller stappen tussen al dat vochtig groen.
Aan de ingang van de tuin is het feest: Georgetown is vandaag in de ban van ‘Thaipusan’ een officiële feestdag in Maleisie. Het feest lokt duizenden hindoe’s naar de grote tempel aan de tuin van Penang.
De Hindoetempel boven op een heuvel aan de ingang van de tuin is het eindpunt van een kilometers lange processie die zwart ziet van het volk; Indische families op hun paasbest, de vrouwen in hun mooiste sarong en strengen jasmijnbloemen in het haar gevlochten. Talloze kraampjes met hapjes, snacks en prullaria staan langs beide zijden van de straat naar de tempel op de heuvel. Muziek bleirt in een kakafonie en oorverdovend uit luidsprekers.
Thaipusan is een feest waarin mensen willen boeten voor de gemaakte fouten van het afgelopen jaar. De fundamentalisten steken naalden en haken in het lichaam als teken van boete. In de processie dragen jonge mannen een imposant ogend tuig op hun schouders bestaande uit houten raamwerk en piepschuim opgetuigd met kleurrijke papieren afbeeldingen van hindoegoden en pauwenveren. Vlijmscherpe ijzeren pinnen houden het ding in evenwicht en steken in de blote rug en borst. Niet buigen en rechtop lopen is de boodschap. Door de wangen steekt een spies in de vorm van een drietand, de lippen en tong zijn doorboord met amuletten aan kettingen. Familieleden ondersteunen de martelgang van hun zichtbaar lijdende bedevaarder die met open mond en verstarde blik voortstrompelt. Nu en dan wordt er halt gehouden om de getormenteerde te voorzien van een slok water. Bij andere boetedoeners is de rug en borstkas behangen met tientallen metalen kruikjes en schelpen die met haken in de huid aan het lichaam bengelen. Een rood en wit poeder verhindert blijkbaar het bloeden van de wonden. Het gezicht is op vele plaatsen met dunne ijzeren pinnen doorboord. Sommigen lopen als in trance hun blik op oneindig. Het lijkt allemaal heel ernstig maar Indiërs maken er een leuk spektakel van dat een mix is van een Hindoeistisch oerritueel, een christelijke kruisweg, karnaval in Rio en een grote kermis met veel lawaai en muziek. Er wordt gelachen en pret gemaakt. Wat onthustst bekijken we deze bizarre gebeurtenissen. Op centrale plaatsen naar de tempel worden duizenden gratis maaltijden van rijst en curry uitgedeeld aan iedereen die honger heeft en op de hete weg in de zon naar de heuveltop staan kraampjes waar aan de lopende band verfrissende bekers fruitsap worden aangeboden. De bedevaarders passeren de tempel, voltooien de rituelen, gieten kokosmelk over de stenen hindoebeelden, offeren fruit en rijst, branden wierook, luiden de klok en keren dan weer terug naar beneden. Ja, met Hindoe's is de buurt is er altijd wat te beleven ...
Chinese inwoners van Penang en toeristen mengen zich in de menigte en lopen mee in de processie. Mobiele hulpposten zijn nooit veraf. Politie houdt een oogje in het zeil. De organisatie verloopt vlot en vlekkeloos maar dat hadden we niet anders verwacht van de efficiënte Maleisiërs.
Grote afwezigen zijn de moslims, nergens is er een hoofddoek te bespeuren; zij wensen duidelijk geen deel uit te maken van dit heidense gebeuren.
We volgen de processie in tegengestelde richting, maar het einde is niet in zicht; de optocht zou zo’n zes kilometer lang zijn!
Op een parking staan stadsbussen klaar om de mensen naar de stad te brengen. Een korte rit brengt ons uit het gewoel terug naar een uitgestorven centrum van Georgetown.
Onze vertrouwd Indisch restaurant ‘Yasmeen’ is open en daar is er gewoon ‘business as usual’. Moslimwinkels zijn dicht en de Chinezen zijn - zoals altijd - aan het werk. Zij wachten op hun nieuwjaar.