26.01.2008: dag 194: Bukit Lawang – Tuk Tuk

De nacht is Bukit Lawang is vochtig en klam; onder het muskietennet is de temperatuur ondraaglijk warm. Slapen is vaak een moeilijke inspanning in de tropen.
Samen met Alesh en Hemmy huren we wederom een minibusje om de afstand terug naar Medan in één rit af te leggen.
We rijden opnieuw langs palmnoten- en rubberplantages. De bast van de rubberbomen wordt ingekerft en de witte latex druppelt in een lege halve kokosnoot die onderaan de stam van de boom is bevestigd. Na een week wordt het stinkende en elastische pasta verzameld, tot blokken samengeperst en weggedragen. De dunne asfaltlaag van de weg is helemaal kapotgereden door zware vrachtwagens die de oogst van latex en palmnoten vervoeren. We rijden drie uren over nauwelijks honderd kilometer gaten en kuilen.
Medan nadert opnieuw, een verschrikkelijk drukke, hete en chaotische stad; er lijkt geen einde te komen. In het station staat er al een bus klaar voor de laatste vier uren naar Parapat. De rit naar het Tobameer is opnieuw zwoel: de kleine raampjes zorgen voor onvoldoende verluchting en iedereen is het moe. We passen nauwelijks in de zitjes die voor kleine Indonesiërs zijn ontworpen. Dit is wellicht het enige land waar er geen rookverbod is in bussen; passagiers smoren de ene na de andere sigaret en de rook hindert en prikkelt de ogen. De uren passeren traag en we zweten de rit uit. De laatste kilometers klimt de bus over de smalle baan en de lucht koelt zienderogen af; we naderen het Tobameer gelegen op een hoogte van achthonderd meter, net voldoende om de drukkende warmte te overstijgen.
De ferry van zes uur staat vertrekkensklaar en we zijn net op tijd voor de korte overzet naar het eiland Samosir. In Tuk Tuk vinden we ons vertrouwde hotel Carolina waar we eerder tien jaar geleden noodgedwongen vast zaten tijdens de rellen en ongeregeldheden die overal in Indonesië losbarstten naar aanleiding van de moeilijke machtsoverdracht van generaal Soeharto. Er is intussen niets veranderd. De tv waar we eertijds ongerust het nieuws volgden staat er nog altijd. Het is weekend en alle kamers zijn volzet. Eén luxekamer is nog vrij: dit wordt de onze.
Hoog tijd voor de douche, Heinekenbier – godbetert - en fatsoenlijk eten na een hele dag koekjes en enkele mandarijntjes.