14.01.2008: dag 182: Langkawi

Ik heb er een tijd over nagedacht maar ik overweeg om vandaag een wandeling langs het strand ter rechterzijde te ondernemen. De kinderen en Kristien zien dat niet zitten en blijven liever onder hun boom. Verderop liggen enkele smaakvolle kwaliteitshotels met mooie strandbungalows in een park met veel tropisch groen en vijvers verborgen tussen kokospalmen. De badgasten zijn voornamelijk Europeanen waarvan er enkelen gisteren al tot ons gedeelte van het strand waren doorgedrongen. Ik bevind me nu duidelijk op hun territorium. Ik schrik, niet zozeer omwille van hun aanwezigheid, maar vooral door de afwezigheid van textiel dat hun obese lijven zou moeten bedekken. Op een gegeven ogenblik wint de zwaartekracht het van de elasticiteit en het ophangingsvermogen van bikini’s en badpakken. De hoeveelheid badstof is dan niet voldoende om de inhoud waarvoor ze bestemd werd te bedekken. Het gevolg is schrikwekkend. Ook de mannen lopen er redelijk belachelijk bij: gigantische buiken bedekken hun mini-zembroekjes. Ik wandel verlegen, het hoofd enigszins gebogen voorbij de uitgebreide verzameling zonnebadende en van olie glimmende roodbruine lijven. Het strand lijkt een beetje op een kolonie walrussen met bikini’s. Er zou een wet moeten bestaan die - personen vanaf een bepaalde leeftijd en gewicht – verplicht een minimale hoeveelheid textiel te dragen. Er bestaat vast en zeker een wiskundig model dat een minimale hoeveelheid stof kan berekenen aan de hand van de bodymassindex.
In onze tuin jaagt een blauw ijsvogeltje op insekten en pieren die in het gras zitten; het vogeltje is hoogst waarschijnlijk ook afgeschrikt en durft niet meer jagen op visjes aan de waterkant van de hotels en leeft nu noodgedwongen op een dieet van pieren, krekels en kevertjes.
In naam van de ijsvogeltjes, de goede smaak en kleine kindjes die aan het strand spelen, vraag ik hierbij aan de Maleisische overheid om aan deze schrijnende situatie een einde te maken.