31.01.2008: dag 199: Tuk Tuk - Parapat

We moeten vandaag kiezen: vanuit Tuk Tuk rechtstreeks met boot en daarna de publieke bus terugrijden naar Medan en aldaar overnachten in afwachting van onze vlucht morgenmiddag naar Jakarta, of met de boot naar de overzijde van het meer varen tot het havenstadje Parapat, er overnachten en morgenvroeg met een gehuurde wagen ineens naar de luchthaven van Medan rijden.
De kinderen rillen nog van de ervaring enkele dagen geleden met de boemelbus zonder verluchting en willen dat onder geen beding een tweede keer overdoen. We besluiten dan maar om het grootste deel van de dag in ons mooie Catharina hotel en het Tobameer door te brengen. In de late namiddag komt de ferry aan en na een half uur meert de boot aan in Parapat, een groezelig en rommelig havenplaatsje niet veel groter dan een dorp met een paar straten, wat fruitstalletjes aan de haven onder plastieken zeilen tussen waterplassen. Verroeste minibusjes op zoek naar klanten rijden af en aan door de smalle straten. De lucht is warm en betrokken, nu en dan druppelt het; het komt de sfeer in Parapat niet ten goede.
We worden omringd door chauffeurs die ons naar Medan willen rijden, de zaken gaan bijzonder slap en binnen enkele minuten hebben we een ticket voor een redelijke prijs op zak voor een privérit morgenochtend: in vier uren linea recta naar Medan airport in een airoco monovolume!
We vinden een hotelletje dat bij de sfeer van Parapat past; we hebben meteen heimwee naar Tuk Tuk en Carolina.
Toeristenwinkeltjes met vrolijke zomerse textielspulletjes, souvenirs van houten batakhuisjes, en ander houtsnijwerk trekken geen klanten. De eigenaars en verkoopsters zitten op krukjes lusteloos te wachten op klanten die er niet zijn; er is geen toerist te bekennen in Parapat. Het is een triest zicht! De enkele volkse restaurants serveren eenvoudige gerechten: rijst, pikante soep, gedroogde vis aan een kale tafel tussen kale muren. Je moet al veel honger hebben om naar binnen te gaan.
Eenmaal donker valt het leven grotendeels stil, winkeltjes sluiten, de spaarlampen in paar ‘rumah makans’ of eethuisjes blijven nog branden. In de verte, aan de overzijde van het meer op Samosir zien we de lichtjes branden van het ‘Carolina hotel’. De Hollanders zijn nu bezig met het avondeten en kijken naar de lichtjes van Parapat.