27.01.2008: dag 195: Tuk Tuk

De luxe in ‘Catalina’ in het dorpje Tuk Tuk op het eiland Samosir wordt heel fel gewaardeerd en vooral de kinderen vinden het hotel in de koele tropische tuin en aan het heldere water van het Tobameer geweldig.
Het Tobameer is een ongelooflijke restant van de oerkrachten die Sumatra geschapen hebben. Het meer vult een gigantische krater van een vulkaan die instortte na een uitbarsting zo’n honderdduizend jaar geleden. Het was meteen de grootste ontploffing die de planeet in haar bestaan meegemaakt heeft. In het midden van de krater verscheen het huidige vulkaaneiland Samosir en omgeven door steile en door nevels en mist omgeven bergen.
Indonesische families op weekend bezetten haast alle kamers. Bomen met een breed uitwaaierende kruinen zorgen voor schaduw en koelte op de heuvel tussen de teakhouten bungalows in de typische batakstijl met hun steile rieten daken in de vorm van een boot. Hier en daar klinkt wat beginnersgetokkel op een gitaar. Het restaurant ligt bij de bloementuin; bougainvilla bloeit uitbundig lila en rood. Aan de tafels in het restaurant zit een groepje grijze Nederlanders herinneringen ophalend aan de goede oude tijd waarin zij de dienst uitmaakten in Batavia. Ze spreken een behoorlijk mondje Bahasa Indonesia als ze bestellingen doorgeven of een praatje maken met de bedienden van het hotel.
De tsunami, aardbevingen, modderstromen of vulkaanuitbarstingen die Sumatra tegenwoordig met de regelmaat van een klok treffen hebben de toeristenstroom grotendeels doen opgedrogen; de vele mooie smaakvolle guesthouses en hotels zijn nauwelijks gevuld. Indonesiërs op vakantie brengen gewoonlijk hun eigen voorraad eten mee en zijn bijgevolg geen klanten voor de vele restaurantjes aan het meer die bijna geen Westerse klanten meer over de vloer krijgen. De eetwaren in de winkeltjes zijn maanden over datum wegens gebrek aan klanten. Slechts enkele jaren geleden was dit Tobameer een toeristische topper in Indonesie
Terwijl Jasmien en Kristien een afspraak hebben bij de kapster genieten Ruben en Sander van het koude water in het vulkaanmeer. Er is geen strand en vanaf de rotsige rand heeft het donkere water meteen een diepte van vijfhonderd meter.
We hebben een deja-vu: ik lees zonet de 'Standaard Online' en stel vast dat oud-dictator Soeharto is overleden; de schaduw van die man achtervolgt ons - levend of dood - overal in dit land. Tien jaar geleden, bij zijn afzetting en op precies dezelfde plek keken we naar de onlusten, brandstichtingen en evacuaties van toeristen op dezelfde tv. Hopelijk lokt zijn overlijden nu weer geen nieuwe rellen in het land uit; alhoewel, er zijn ergere dingen dan noodgedwongen vast zitten in Tuk Tuk ...