03.11.2007: dag 110: Varanasi

De ochtenduren zijn het meest geschikt om de rituelen aan de Ganges te bekijken. We huren een roeibootje met kapitein zodat we vanaf het water de cyclus van leven en dood aan de Ganges kunnen bekijken zonder voyeuristisch te zijn.
Sommige ghats worden druk bezocht door bedevaarders. Mannen in onderbroek en vrouwen volledig gekleed in sarong staan tot in hun middel in het water. Met de handen gevouwen boven hun hoofd worden gebeden opgezegd, ze scheppen ze het heilige water op en besprenkelen hun hoofd om vervolgens drie keer kopje onder te gaan. Sommigen drinken enkele slokken om ook de binnenkant te reinigen. Bloemenkransen en vlotjes gevuld met bloemblaadjes en een brandend kaarsje worden te water gelaten; ze drijven langzaam weg van de oever.
Het zijn mooie en serene rituelen, zonder tussenkomst van voorgangers of priesters. Iedereen legt individueel contact met de goden en geeft rekenschap van zijn daden.
De wasplaats is druk. Op de trappen worden lakens en kleren naast elkaar gelegd om in de zon te drogen. Het lijkt op een reuzengroot modernistisch schilderij. Dobiwallah’s slaan het wasgoed met stokken proper op platte stenen platforms. Het geklets, gemep en geransel is al van ver te horen.
Langs de oever staan tientallen tempels en schrijnen en iedere maharadja heeft er een stulpje laten bouwen, een kwestie van dicht bij de heilige Ganges te mogen sterven en gecremeerd te worden. De statige paleizen van de maharadja’s van ondermeer Jaipur, Bangla Desh, Jodhpur, Bihar geven de oever een koninklijk uitzicht.
Aan de Manakarnika ghat is het weer druk, al meer dan drieduizend jaar. Lijken worden aangevoerd om verbrand te worden. Op platforms branden het vuur onophoudelijk. De muren van de gebouwen en tempels in de directe omgeving zijn zwart van de jarenlange roetuitstoot. Geblakerde benen en voeten vallen uit de stapel, ze worden terug in het vuur gepookt. De oever bestaat enkel nog uit resten houtskool. Toeschouwers kijken onbewogen toe. Een man valt omver en wordt weggedragen. Even later zit hij op een bankje en wordt door familieleden met een doek koelte toegewuifd. De ghat waar de verbranding in een modern crematorium gebeurd heeft veel minder succes; de meeste hindoe’s verkiezen nog steeds op de traditionele manier gecremeerd te worden. Vooral naamloze daklozen, zwervers en slachtoffer van verkeersongelukken of lichamen die niet opgeëist worden door families, worden naar hier gebracht.
De straatjes achterin de ghats zijn zo smal dat er geen enkel voertuig door kan, enkel fietsers manoevreren tussen de voetgangers en koeien. Het is er ontzettend smerig; afval en uitwerpselen van mens en dier zorgen voor een geur die niet meer uit je neus geraakt. Waarom tyfus en cholera niet gelijktijdig uitbreken is me een raadsel. Alle toegangen tot de enige moskee worden constant bewaakt door het leger in gevechtsuitrusting en zwaar bewapende politie. Een moskee in het hart van de heilige hindoestad, een doorn in het oog van vele fundamentalistische hindoes. Een eilandje in een hindoezee. De gemoederen kunnen snel verhit worden als het om religie gaat.
Morgen verlaten we dit boeiende en bizarre land vol tegenstellingen en dat een aanslag betekende op al onze zintuigen en zenuwen.
De vlucht naar Kathmandu is voorzien om 12.15 uur en ons ticket is bevestigd; hier moeten we dus geen problemen verwachten.
Een telefoontje levert ons een kamer op in het centrum van Kathmandu, meteen het startpunt van een nieuwe ontdekkingstocht in het voorlopig nog geheten 'Kingdom' of Nepal.