14.11.2007: dag 121: Upper Pisang – Braga

Het is moeilijk om in te slapen op een hoogte vanaf drieduizend meter. De lucht is ijl en regelmatig moet je even naar adem happen. Bij het eerste licht om half zeven is iedereen wakker. Het is bitterkoud buiten. De top van de Annapurna II vangt als eerste het zonlicht. Het panorama is werkelijk adembenemend. Je voelt je zo nietig midden de grootsheid van de bergreuzen. Het wasgoed is deze nacht gevriesdroogd. Jasmien heft nog steeds keelpijn maar iets minder dan de vorige dagen, maar nu ligt de antibiotica haar bljkbaar op de maag. Rubens’ wonden willen maar niet genezen; hij moet dus verder op slippers en dat betekent dat de wonde verder infecteert in het opwaaiende stof. Trekkers die we onderweg ontmoeten vragen zich bezorgd af of die jongen zich geen schoenen kan permitteren. We antwoorden dan maar dat hij later sjerpa wil worden en nu alvast oefent …
We vervolgen onze weg beneden in de vallei die steeds breder wordt. Het paadje stijgt geleidelijk. Het landschap wordt droger en bruiner. Er groeien kleine coniferen en doornige struikjes. Dennen worden niet hoog: felle winden die de vallei teisteren breken de toppen af. Onthoofd en met takken die in de hoofdwindrichting groeien staan ze wat invalide verspreid in de valleibodem. Naarmate we vorderen doemen nieuwe sneeuwreuzen voor ons op: Annapurna IV. Miljoenen tonnen sneeuw zijn vlak in de buurt maar de boeren zijn op irrigatie aangewezen en water is kostbaar. De moessonwinden uit het zuiden geraken niet meer over de bergen tot deze afgelegen valleien zodat er een soort koud woestijnklimaat heerst. China en Chinees Tibet zijn niet meer veraf.
De grond is kurkdroog en rivierwater wordt via kanaaltjes naar de akkers gevoerd. Nu en dan komen we een karavaan pony’s tegen, gepakt en gezakt met goederen en verder op weg naar het diepe binnenland. We passeren steeds meer Tibetaanse dorpjes waar de mensen zeer primitief en kouwelijk de nachten moeten trotseren. Groepjes kleine kinderen in dekens gewikkeld en met snotneuzen roepen ons na; “Namastee! You have pen?”
Sander marcheert zonder poblemen en met grote stappen, Jasmien doet flink haar best om te volgen en Ruben sloft vrolijk verder op blote voeten in de slippers. Onze trekkingpermit wordt nog eens afgestempeld. In de namiddag komen we aan in Braga op 3500 meter hoogte. Het is een oud traditioneel dorp gebouwd tegen de bergwand met boven een Boeddistisch klooster. Kleine vierkanten huisjes met platte daken zonder enige vorm van confort staan als blokkendozen boven elkaar. Smalle aarden doorgangen vormen de straatjes. Het klooster is dicht als we buiten adem boven komen.
We logeren in het ‘Yak Guesthouse” in twee tochtvrije kamertjes en voor het eerst in dagen genieten we van een warme douche.
‘s Avonds kruipen we allemaal rond de houtkachel, samen met enkele Fransen en een Duitser. Er branden slechts drie lampjes in het hele guesthouse. Het wordt weer vroeg slapen als de hout stilaan opbrandt en een kilte zich opnieuw meester maakt in het restaurantje.

foto volgt