28.11.2007: dag 135: Pokhara - Kathmandu

We boekten eerder een goed herkenbare toeristenbus naar Kathmandu. Lokale bussen lopen nogal eens het risico om op de weg naar de hoofdstad door ontevreden Maoisten tegen gehouden te worden. Passagiers moeten dan de bus verlaten en toezien hoe de bus en bagage in brand gestoken wordt. Ja, de kamaraden houden wel van een goede grap ...
Bussen met toeristen worden angstvallig gemeden, want die heeft men nodig; hun geld is noodzakelijk om om alle schade die aangebracht is opnieuw te herstellen. Neen, de kip met de gouden eieren moet je niet slachten; dat hebben ze wel begrepen!
De slogan is dan ook "Eigen volk eerst treiteren!"
Volgens het boekje duurt het een zevental uren om de hondernegentig kilometer naar Kathmandu af te leggen. Thuis doe je dat op enkele uren, maar de weg door de bergen beperkt de snelheid tot hooguit twintig kilometer per uur.
Op tientallen goed zichtbare plaatsen langs de weg staat op gevels en muren in onuitwisbare verf geschilderd en op metershoge reclameborden die publiciteit maken voor "Oranjeboom, The International Dutch Beer since 1785"
Wie is in hemelsnaam "Oranjeboom"? Wie heeft er al ooit van "Oranjeboom" gehoord? Een Hollands flutbrouwerijtje dat in heel Nepal wereldberoemd is en duizenden toeristen die dat nu ook denken. Dat is nu toch zo verschrikkelijk ergerlijk dat wij met onze tweehonderd superieure bieren nergens zichtbaar zijn; wat is er toch mis met onze marketing in de wereld? Geert Bourgeois, kom uit die Vlaamse klei, vergeet even BHV en doe daar wat aan! Breng desnoods Filip mee; hij kan hier bij de koning overnachten, hem lachen ze ook uit en er is hier ook geen regering; hij zal zich dus thuis voelen ...
In de supermarkten in Pokhara en Kathmandu liggen de rekken vol met Budweiser, Carlsberg, Tuborg, San Miguel, Heineken, Amstel en godbetert Oranjeboom! Ik zal straks eens gaan kijken in de buurt van de hondenbrokken en het wc-papier; misschien ligt daar wel een vervallen Stella ... Oranjeboom! ... 't is toch niet te geloven ...
Halverwege staan we stil; er staat een reusachtige file. Boze bewoners blokkeren de weg al sedert gisterenavond omdat een onvoorzichtige buschauffeur een schoolmeisje heeft doodgereden. De bus werd - zoals dat de vaste gewoonte is - in brand gestoken en vervolgens is de weg nu al zestien uren geblokkeerd en dat blijft zo totdat de busmaatschappij over de brug komt met een schadevergoeding. Dergelijke blokkades kunnen soms dagen aanslepen en we bereiden ons, samen met honderden anderen al voor op een overnachting in de bus. Na drie uren wachten komt er blijkbaar schot in de zaak; we kunnen vertrekken en de file zet zich langzaam in beweging. Het leger heeft een oplossing geforceerd; soldaten in gevechtsuitrusting hebben de barricades opgeruimd. Of er met de nabestaanden een regeling is getroffen weet niemand.
Het is alweer donker als we de gevreesde bergpas bereiken die toegang geeft tot de vallei waarin Kathmandu gelegen is. Alle verkeer van de file moet nu tegelijk de vallei in en de stad binnenrijden over een smalle en kapotte tweebaansweg; een hopeloze chaos is het gevolg als vrachtauto's, tankwagens, bussen en personenauto's proberen als eerste de nauwe doorgang te bereiken. Het gevolg is een nieuwe file als ook de tegenliggers hetzelfde doen. Het duurt nog eens twee extra uren vooraleer de laatste tien kilometer tot het centrum overbrugd zijn. Twaalf uren na het vertrek uit Pokhara stappen we uit de bus.
In ons hotel New Dhaulagiri wacht men ons al op. We zijn nog net op tijd vooraleer de frituur sluit: drie grote fritten met mayonaise, twee middelgrote met ketchup, twee cola, een sprite en een bier a.u.b. Eender welk merk! Neen, geen Oranjeboom!