22.11.2007: dag 129: Marpha - Kalopani

De laatste dagen bepaalt de wind wanneer we moeten opstaan en dat is vandaag opnieuw voor dag en dauw als er windstile heerst in de Kali Gandaki. Na ons ontbijt in het beste guesthouse tot hiertoe op onze veldtocht, stappen we langs appelboomgaarden richting Kalopani, vijf uren verder. Het begin is een vervelende etappe over een brede keienweg waar jeeps en tractoren het stof nog eens extra doen opwaaien. Sedert enkele jaren heeft de regering het pad verbreed zodat deze geisoleerde streek ontsloten wordt en toegang heeft tot de buitenwereld. Goed voor de bevolking maar minder pittoresk voor ons. Binnen enkele jaren is het hele traject Jomsom-Pokhara over de weg bereikbaar en houdt de trekking op te bestaan als toeristen met luxe autocars aan het Annapurnamassief komen vergapen. Tegen de middag waait het opnieuw onaangenaam hard. Grijze stofwolken worden opgejaagd en hangen als nevels in de vallei. De massieve stompe piek van de Dhaulagiri en de reusachtige gletsjer kleeft tegen de steile wand. De top is bijna altijd verborgen in witte ijsnevels vanwege stormen die rond de top razen.
We dalen nauwelijks op onze brede weg. We lopen opnieuw op het niveau waar dennen en pijnbomen verschijnen. We zijn de schrale dwergbegroeiing voorbij. We meanderen verder tot het dorp Kalopani. De hele omgeving wordt nu gedomineerd door imposante uitzichten op de reuzen Dhaulagiri, de Nilgiri's en de Annapurna's: pieken tot 8000 meter! We stappen tegenwoordig op automatische piloot en dat komt misschien wel omdat we stijf staan van de rode bloedlichaampjes na de hoogtestage van de afgelopen weken. Bij een dopingcontrole zouden we ongetwijfeld van bloeddoping of minstens epo-gebruik worden beschuldigd en zonder pardon uit de wedstrijd worden gezet ...
Ruben en Jasmien zijn steeds vooraan in het peloton te vinden in het zog van gele truidrager Lakpah, Sander en ik houden ons uit de wind in het midden en Kristien loopt tevreden in de staart van de koers met Theez als eeuwige rode lantaarn.
Voor Ruben wordt de tocht echter wat lang; hij kijkt al dagen uit naar de ereronde op de Champs Elysee en heerlijkheden van de grootsteden Kathmandu of Pokhara.
In het restaurant van ons nieuwe teahouse is het lekker warm; de ijskou is verdwenen en het is nu gewoon aangenaam koud. Op de tafel ligt een dikke deken die tot op de grond reikt. Eronder brandt een houtskoolvuurtje. Of dat gezond is weet ik niet, maar het voelt lekker warm aan de benen. We krijgen de mooiste zonsondergang voorgeschoteld: alle sneeuwtoppen staan in vuur en vlam, een koude volle maan verschijnt boven de Tukchepiek. Wij zitten met onze benen onder de verwarmde tafel en spelen scrabble.