10.11.2007: dag 117: Bahundanda - Chamje

De kinderen van Bahundanda hebben een groot stuk van de nacht gedanst en ons uit de slaap gehouden; het is hen vergeven op Diwali, feest van het licht. Het is hun enige vermaak een paar keer per jaar wat dansen en zingen; er is hier geen tv, geen internet of games, geen jeugdclub en voetballen in de heuvels gaat ook al niet, de bal valt hier wel erg diep naar beneden.
We zijn om half zeven wakker na een nachtrust van maar liefst elf uren! De lucht is helder en koel. De besneeuwde toppen liggen ijskoud in de verte te schitteren in de eerste zon. Na een havermoutpapje, hardgekookte eieren en melkthee vertrekken we voor een nieuwe voettocht en verder de bergen in. De klimpartij van gisteren wordt helemaal teniet gedaan door een lange afdaling door tropoische bossen, we steken beekjes over en via een hangbrug stappen we verder aan de andere zijde steeds dieper de vallei in. De wanden zijn drieduizend meter hoog, de sneeuwtoppen weer verborgen. Een groepje Engelsen, een enkele Duitser, Hollander en Spanjaard volgen ons spoor; we steken iedereen voorbij. Ruben loopt nu voor de tweede dag op slippers omdat zijn opengekrabt wondje op zijn voet nog niet helemaal genezen is, Hij huppelt over stenen en trappen als een echte sjerpa. Sander en Jasmien volgen Lakpah. Goed dat we een gids hebben; het stimuleert de kinderen om tempo aan te houden. Regelmatig komen we karavanen muilezels tegen, gepakt en gezakt met materialen en voedsel dat dagreizen ver langs de paden naar de meest afgelegen nederzettingen wordt vervoerd. Dragers vervoeren op hun rug pakken van zestig kilo: kisten, dozen en zakken worden met touwen bijeengebonden en met een hoofdband uren en dagen ver vervoerd; een onmenselijke opgave: menselijke lastdieren die met een verbeten trek om de mond naar boven gaan en dat voor enkele euro's per dag.
De kleine dorpjes zijn zonder enige voorziening van de buitenwereld afgesloten: er zijn geen scholen, medische voorzieningen, winkels, proper drinkwater en vaak geen elektriciteit. Het is dus niet vreemd dat de Maoistische strijders hier sterk staan in hun strijd voor betere leefomstandigheden. We worden steevast begroet: "Namastee"! Het pad gaat afwisselend omlaag en terug omhoog, we winnen geen hoogte meer en dat is frustrerend en als we uiteindelijk na vijf uren onze bestemming naderen zitten we driehonderd meter lager dan deze morgen.
Onze voorraad chocobars wordt deze avond voor het eerst aangesproken. De prijzen in de winkeltjes voor deze dingen zijn ondertussen verdrievoudigd.
Tijd om de schade van de dag op te nemen: Jasmien heeft een zere keel en enkele blaren op haar teen. Een strepsils en plakkertje is het enige dat we haar kunnen bieden. Kristien is gevallen en heeft een pijnlijke knie. Op onze vraag of de knie klopt legt ze haar oren te luisteren en antwoordt dat er niemand thuis is ...