05.11.2007: dag 112: Kathmandu

05.11.2007: dag 112: Kathmandu

Op het eerste gezicht een zoveelste vervuilde en overbevolkte derdewereldstad vol lelijk beton. Straten die het verkeer niet kunnen verwerken, pollutie die de lucht een vale blauwachtige kleur geeft. Kathmandu is een begrip voor velen, het eindpunt van de roemrijke overlandroute vanuit Europa via Iran en Afganistan in de jaren zeventig. Geen kleurrijke hippies meer vandaag op zoek naar verlichting en hasj maar in Gore-Tex geklede toeristen op zoek naar koffie en gebak.
Nepal is een zeer arm land en de boeren uit de bergen die de armoede ontvluchten komen massaal naar Kathmandu in de hoop hier een beter leven te kunnen opbouwen. Het gevolg is dat de stad die enkele jaren geleden de allure van een provinciestadje had nu uit al zijn voegen barst en veranderd is in een heksenketel van verkeer en mensen. Eenmaal als je in de kleine straatjes van de oude binnenstad ronloopt ontvouwt zich een een andere stad. Hier ontdek je het rijke en culturele verleden van een land dat tot het begin van de jaren zestig een gesloten koninkrijk bleef. Verborgen boeddistische tempels, pleintjes met pagodes, houten huizen, binnenkoertjes met op de grond gedroogde vruchten, graan en pepers. Maar ook hier is het bij wijlen zo druk dat zelfs voetgangers geblokkeerd staan in de uitlaatgassen, tussen de veel te brede auto’s, de moto’s, taxi’s en fietsriksja’s in straatjes die ontworpen zijn voor middeleeuws verkeer.
Kristien en Sander gaan nog maar eens op zoek naar wat computergames voor Sander. Er zijn winkeltjes genoeg, maar de kwaliteit van de spullen is bedenkelijk omdat alles illegaal gekopieerd is.
De situatie in Birma blijft onstabiel maar de militairen viseren geen toeristen en een reis ernaar toe houdt geen riscico in, getuige de vele verslagen op het internet van reizigers die er nu verblijven en rondtrekken. We gaan als eerste stap hier het visum aanvragen
De generaals hebben een mooi stulpje aan de rand van de stad. De visumsectie is open, een gewapende portier laat mij binnen door een hoge poort. De al bij al vriendelijke bureaucraat aan het bureautje heeft wat werk voor me klaarliggen: vijf documenten in viervoud invullen met o.a. een uitvoerige beschrijving van onze beroepen, huidskleur, kleur ogen en haren, lengte en gewicht. Ons lievelinggerecht wordt niet gevraagd. Een verklaring met de belofte om ons niet te bemoeien met de interne aangelegenheden van het land en de wetten strikt na te leven dient eveneens ondertekend te worden. Voeg er nog vier pasfoto’s bij en de nodige USdollars in cash only! Een bewijs van de hotelreservatie en retourvlucht kan helpen om het proces wat te bespoedigen. Als we nergens als staatsvijandige individuen geboekstaaft staan in de archieven van de militairen in Yangon, mogen we ons visum woensdag afhalen. Maar eerst moeten we morgen toch even telefoneren. Onze paspoorten moeten we achterlaten; we zijn dus tijdelijk virtueel statenloos in Nepal. Gelukkig hebben we een kopie van ons visum en de persoonsgegevens uit het paspoort in handen.
Zonder onze paspoorten kunnen we dus voorlopig geen definitieve datum vastleggen voor onze drieweekse voettocht rondom het Annapurnamassief. We hebben wel voldoende informatie in verband met de huur van dragers, toestemming voor de trekking en de huur van slaapzakken en warme kledij. Als we onze paspoorten terughebben met het Birmaanse visum kunnen we van start gaan met de praktische voorbereiding.
Sander heeft een aantal cd’s op de kop getikt en zoals gevreesd werkt er geen enkele op onze laptop. Dat wordt dus weer uitstel tot Bangkok.
We hebben nog wat tijd om aan toerisme te doen, maar verder dan de ingang naar de prachtige Durbarsquare met zijn tientallen pagodes en tempels geraken we niet. Er wordt weer beroep gedaan op onze portemonnee; zonder inkomticket mag je niet door. Aangezien het al avond wordt besluiten we morgen een pasje te kopen dat een aantal dagen geldig is. Papieren invullen en pasfoto niet vergeten. We hebben nog wat overschot. Betalen voor een visum om het land binnen te mogen, om naar de bergen te gaan zien, om de binnenstad te bekijken ... altijd opnieuw hebben ze onze centen nodig; die bestelling FN-geweren eertijds was wel heel duur ...
De dag eindigt culinair hoogstaand! “Belgian finger chips” een echte frituur waar dikke goudgele frieten gebakken worden en in puntzakken geserveerd met mayonaise.
Iedereen is in de wolken! “Kathmandu: a home far away from home …”