23.11.2007: dag 130: Kalopani - Tatopani

Vandaag staat helemaal in het teken van de wegwerkzaamheden naar Tatopani. Het hele traject wordt voor gemotoriseerd verkeer toegankelijk gemaakt. Het smalle pad wordt systematisch en in een sneltempo verbreed. We schrikken op: er knallen explosies; stukken berg worden gedynamiteerd en weggeblazen. Stofwolken blijven hangen. Met mankracht worden de brokstukken over de steile bergrand in de rivierbedding geduwd. Een zware transporthelicopter cirkelt rond en landt voorzichtig op de bodem van de diepe vallei. Werktuigen en ander zwaar materieel wordt uitgeladen. Op andere plaatsen wordt het pad verbreed door rotsen uit de bergwand te wrikken; werklui balanceren op de smalle randen en met lange ijzeren staven peuteren ze rotsen uit de wand; een levensgevaarlijk karwei! Vanop afstand lijken ze op een kolonne werkmieren tegen een hoge muur.
We volgen zoveel mogelijk het oude trekkers- en karavaanpad aan de overzijde. We dalen nu snel naar beneden en volgen de kolkende stroom. We laten de naaldbossen achter ons en snel wordt het warmer; gele en rode kerstrozen bloeien op hoge stengels, appelsienenbomen dragen rijpe gele vruchten die langs de kant van de weg verkocht worden; we slaan meteen een voorraad vitamice C in. De eerste bananenbomen verschijnen, kristusdoorn groeit op afscheidingsmuurtjes; efficient en veel mooier dan de klassieke glasscherven. We zijn terug in de subtropische zone van de Himalaja. De bergen zijn terug groen in al zijn schakeringen. De witte sneeuwpieken piepen een beetje verlegen, zo lijkt het, nog net uit boven de lagere toppen die nu volledig het landschap beheersen. Akkertjes en terrassen zijn vruchtbaar, de Tibetaanse huisjes en de veetelers hebben we achtergelaten in de desolate hoge valleien. Kleie boerendorpjes verschijnen met een Nepalese bevolking. Buffels en koeien hebben de yak vervangen.
We zijn waarschijnlijk bij de laatsten die de bekende route vanaf Jomsom tevoet afleggen. Binnenkort is het gedaan en volgen bussen met toeristen die in enkele uren tot in het hartje van de Himalaja zullen rijden. Vrachtwagens zullen de ezelskaravanen vervangen, jeeps en auto's nemen dan de plaats in van dragers en sjerpa's zullen zich omscholen tot chauffeurs. Vooruitgang is mooi, maar de charme van de karavanen zal definitief tot de geschiedenis behoren.
Gelukkig is de Thorung-La een ietsje te hoog om ook daar een weg te bouwen en zo het hele Annapurnamassief te ontsluiten, maar ik vertrouw die Chinese ingenieurs voor geen haar; ik zie ze binnenkort al een tunnel graven ...
Na acht uren stappen komt Tatopani of "Warm Water" in zicht; een groot dorp met een warmwaterbron dat zich volledig op het bergtoerisme heeft ingesteld; vanaf hier start de moeilijke vijfdaagse naar het Annapurna Base Camp of het ABC-Camp zoals iedereen het noemt.
Aan bergschoenen, warme Gore-Tex-jassen, sjaals, mutsen en ander materiaal is hier geen gebrek.
De knallen van de explosies rollen door de vallei als donderslagen als we in het restaurant voor onze verdiende applepie zitten.