07.02.2008: dag 206: Pangandaran

We besluiten vandaag om terug te gaan naar het koraalstrand. De aanstormende golven zijn echter snel en hoog. We durven niet in een klein bootje de golfslag te overbruggen. Een lange wandeling tot ginder is voor Sander een probleem. Met zijn allen laten we ons met de fietstaxi tot aan de ingang van het natuurpark rijden. Een pad langs rotspartijen geeft tenslotte uit op de “White Beach”. Een leger apen houdt de wacht in het struikgewas. Verkopers bieden zakjes pinda’s aan. Neen, we gaan die beesten niet voeren; gisteren hebben ze onze donuts gepikt; dat ze zelf voor hun eten zorgen ...
Het is vandaag een betaalde feestdag en dagjesmensen bezetten het strand. Sander en Ruben huren snorkels en verkennen de koralen. De bodem is teleurstellend: enkele gekleurde visjes tussen kapotte en dode koraalbedden, het gevolg van visvangst met dynamiet; een praktijk die nu verboden is maar zijn verwoestend effect is onomkeerbaar.
We installeren ons in de lommer en we krijgen al meteen gezelschap van een klasje studentjes en hun leraar Engels.
“Of zij niet storen? Euhh, jawel, we bedoelen neen, natuurlijk niet. En of ze hun Engels op ons mogen uittesten? Ga je gang ...”
De vriendelijke leraar spoort zijn pupillen aan om allerlei vragen op ons af te vuren. “Look, mister Marc is a very nice person, please ask some questions!” Blijkbaar iemand met mensenkennis ...
De jongens zijn terughoudend; de meisjes met zwarte acryl hoofddoek en wollen truitje giechelen, aarzelen nog even en langzaam komen de vraagjes die ons eerder al tientallen keren gesteld werden en even vaak beantwoord. “Where do you come from ... These are your children? ... You like Indonesia? … What music do you like? … You like Indonesian food? … How old are you? … en zo gaat dat nog een hele tijd voort. Vervolgens de fotosessie; iedereen wil een kiekje. Vooral Jasmien is populair in haar bikini, om beurten geflankeerd door trotse en verlegen puberjongens. Tenslotte adresuitwisseling met handtekeningen toe. Oef! Daar zijn we weer van af. Wolken pakken samen en het begint hard en warm te regenen. Een dikke aap steelt ons fruit dat we net kochten.
In de stortbui laten we ons terugfietsen naar het hotel. Hier en daar zie je nog huizen die verwoest zijn door de tsunami: ingestorte muren en ingedeukte daken als gevolg van de waterdruk. Gezinnen wonen nog steeds in de bouwval.
Het weer komt voor de rest van de dag niet meer goed. De lucht zit potdicht en is donkergrijs. De opklaringen tussen de opeenvolgende plensbuien duren maar even. Het is dan ook regenseizoen in Indonesië, maar voor ons hoeft dat niet zo nadrukkelijk bewezen te worden ...