15.02.2008: dag 214: Gilimanuk - Kuta

Er zijn inderdaad betere overnachtingsplaatsen dan in een ferryhaven, maar deze stop betekende dat we deze morgen fris aan de laatste honderd kilometer naar Kuta - het mekka van het Balinese toerisme - kunnen beginnen.
Een “PopMie”, instantnoedelsoep uit een isomopotje markeert het begin van de dag. Het eerdere verzoek om enkele sneetjes wit sponsbrood op een vuurtje te roosteren en een eitje in een ietsje olie te bakken hebben we na enkele vergeefse pogingen moeten opgeven ... en neen dank u, de koffie maken we liever zelfs: breng de ingrediënten zoals heet water, een lepeltje oploskoffie en de melk ...
Busjes rijden om de paar minuten langs onze ‘homestay’, we moeten enkel onze hand opsteken voor de rit van drie uren naar de rommelige hoofdstad Den Pasar.
Bali: een naam die klinkt als een klok; een dikke verzameling van postkaartfoto’s, een eiland dat door de inwoners mooier is gemaakt dan de natuur voorzien had. Alle vakantieclichés gelden wel ergens voor dit tropische paradijs.
De zeestraat die Java van Bali scheidt is slechts enkele kilometers maar het verschil is opvallend: in Bali heb je het gevoel in een ander land binnen te treden; dit is hindoeterritory; moskeeën moeten het afleggen tegen hindoetempeltjes die overal het straatbeeld domineren. Ieder gezin heeft zijn familietempel in de met rode baksteen ommuurde tuintjes. In tegenstelling tot India zie je hier geen iconografie van gekleurde hindoekitch en dito afgoderij, maar sierlijk en ingewikkeld gedecoreerde huistempeltjes met pikzwarte strooien dakjes en offeraltaartjes waarin ’s morgens bloemblaadjes, stukjes fruit en rijst gelegd worden. Voor de ingang van ieder erf liggen op de grond dezelfde offertjes in kunstig gevouwen mandjes van bananenbladeren om de goede geesten gunstig te stemmen en de kwade geeste buiten de deur te houden. Na een tijdje doen de honden hun dagelijkse ronde ...
In vulkanische grijze steen gebeitelde afbeeldingen van huisgoden, mytische figuren, onsympathiek kijkende garuda’s en draken, bewaken de huistoegang en zijn omgeven met saffraankleurige sarongs. Priesters in het wit zegenen voorbijgangers en strooien rijst op het hoofd en kleven enkele witte korreltjes op het voorhoofd, mannen steken witte en roze welriekende frangipanibloemen achter de oren. De buschauffeur stopt even voor een behandeling aan een tempel. Hoge en slanke bamboepalen zijn fijn gedecoreerd met palm- en bananenbladeren en wiegen boven het midden van de weg. Ieder huis heeft er eentje voor de ingang. Het lijkt alsof er overal feest is. Religie is veel minder rigide en het mag op deze aardkloot, voor hetzelfde geld ook wat leuk zijn, zo denken de Balinezen tenminste, en dat vinden wij ook wel ...
Het landschap is prachtig: de rijstterrassen zijn kleiner door de steile heuvels en nog ingenieuzer aangelegd dan in Java.
Rode vlaggen met de afbeelding van een gestileerde buffelkop wapperen in de dorpscentra; de partij van Sukarnoputri heeft hier veel aanhang.
We wisselen een laatste keer van transport en na een half uurtje arriveren we het toeristengetto van Kuta, de Indonesische versie van Ibiza; een beetje noodgewongen want dit is de enige plaats voor informatie en reservatie voor een cruise met de Pelniboten die regelmatig de Indonesische eilanden verbinden. Hun website met mogelijkheid tot boekingen ligt al maanden plat.
Australiërs - op zoek naar goedkoop vertier - strijken hier met duizenden neer om te surfen en voor fun in de bars en discoteken of te shoppen in de sjieke boetieks met echte of namaakkledij van Armani tot Versace. De hotels zijn goed gevuld en het bier is goedkoop en restaurants weten wat westerlingen lusten. De naweeën van de verwoestende bomaanslagen in 2002 en 2005, waarbij honderden doden vielen – het merendeel Australiërs - zijn behoorlijk verteerd. Een aandenken met een plaat waarop de namen van alle slachtoffers is gebeiteld markeert de plaats van de eerste aanslag. Waar ooit de discotheek stond is nu een braakliggend stuk grond waarop niet meer gebouwd mag worden uit respect voor de slachtoffers. Veiligheid zou verhoogd zijn, alhoewel ik daarvan tot hiertoe niks gemerkt heb. Misschien doen ze dat heel discreet ... Het is te hopen van wel, want we logeren in een smal straatje op een blok van de plaats van de aanslag.
Sander en Ruben vullen hun spellencollectie voor de gameboys aan met illegaal gekopieerde versies die met cd’s, dvd’s massaal in de rekken liggen. Naar goede gewoonte begint het deze namiddag opnieuw te regenen; dit zijn geen druppels meer: het water valt in dikke stralen naar beneden alsof iemand een gieter leegt. De smalle straatjes lopen onder. Als dat maar ooit ophoudt ...