24.02.2008: dag 223: Bajawa - Ruteng

Indonesië heeft een groot probleem: naast tsunami’s, aardbevingen, spuwende vulkanen, modderstromen en hevige moessons is er het steeds voorkomende fenomeen van corruptie op alle niveaus en bij iedereen in de maatschappij. Je wordt er dagelijks mee geconfronteerd; je betaalt nooit de correcte prijs in een winkel, hotel of voor vervoer. Men beschouwt je als een wandelende portemonnee. Voor alle diensten betaal je - als vreemdeling – steeds teveel; je wordt verkeerd ingelicht of er worden dingen voorgespiegeld die niet juist zijn. Een klein voorbeeldje van vandaag. De sympathieke eigenaar van ons guesthouse belooft ons gisteren als vriendendienst een busticket naar Ruteng te arrangeren als we hem het geld daarvoor geven. Da’s nu eens vriendelijk zeg! In de loop van de dag informeren we naar ons papiertje; we worden met een kluitje in het riet gestuurd; ze zitten in zijn zak en hij belooft ze ons te geven als we straks in zijn restaurant gaan avondeten. Hallo! Mogen wij misschien eten waar wij willen?
’s Avonds eisen we van zijn vrouw in het restaurant ons vervoerticket.
“My husband didn’t give you the ticket yet? Strange!”
“So where is your husband then?”
“Oh, he’s at a party somewhere.”
“Get him now please, he promised us the ticket!”
De man verschijnt binnen enkele minuten …
Hij hangt een onsamenhangend verhaaltje op dat er 'geen papieren tickets meer in voorraad waren en dat de bus ons morgenvroeg wel komt oppikken aan het hotel'.
Toegegeven, we zien er wat sjofel uit maar we zijn toch nog behorlijk helder van geest: "give me back my money en gauw een beetje!" De man wordt kwaad maar we incasseren onze roepia’s en gaan zelf op zoek naar de bus voor morgenvroeg. En neen, we eten vanavond niet in uw restaurant! In de busterminal maak ik een afspraak voor morgen en ik betaal een kwart minder dan de vriendendienst van onze hotelbaas.
“At what time do we leave?”
“Pick up at seven, be ready!”
Prima, da’s vroeg op, maar we regelen dat wel.
Om half zeven stopt de bus. Nu al? Mogen we nog even onze tanden poetsen en een koffie drinken? We stappen in om nadien tot de vaststelling te komen dat we nog bijna twee uur aan een eenzame afslag moeten wachten totdat er nog een paar passagiers opdagen. Als we tenslotte dreigen om onze bagage van het dak te halen en zelf vervoer te zoeken vertrekt de chauffeur uiteindelijk toch naar Ruteng. Nog vijf uur te gaan ...
Halve waarheden, leugens en bedrog: het is dagelijkse kost in Indonesië en het werkt na een tijd op de zenuwen ...
De rit naar Ruteng is fantastisch mooi; een smalle weg kronkelt door woeste berghellingen; we rijden helemaal terug naar de vochtig warme kuststreek om vervolgens weer koers te zetten naar de koele heuvels. Mistige vulkanen, ondoordringbaar woud en in de verte de blinkende oceaan; dit is een woest en ongetemd eiland! Voor de afstand van ruim honderd kilometer hebben we vijf uren nodig inclusief een rijst-met-stukje-kip-stop in een eenvoudig eethuisje. Indopop dreunt door de luidsprekers in de bus. We vorderen met een snelheid van nauwelijks twintig kilometer per uur.
Het hotel in Ruteng, een saai stadje met lelijke betonnen gebouwen, is een somber en donker gebouw met depressieve kale kamertjes; goed voor een nacht slapen en niet meer dan dat.
Gelukkig is er een internetkantoor in de buurt met computers die online zijn; de kinderen hebben hun bezigheid in de komende uren ...
Kristien en ik consumeren enkele biertjes in het Chinees restaurant: een grote vierkanten ruimte met blinkend witte badkamertegels op de vloer, wit geverfde muren, tafels met plastieken tafellakens en fluogroene tuinstoelen. In de glazen toonbank prijken literflessen mineraalwater. Op de tv speelt weer de schreeuwerige ‘Superstar Show’ of een goedkope versie van ‘Idool’ met bazige en zelfingenomend presentatoren en valskwelende vedettten : je ziet niets anders op de agressieve commerciële zenders; constant leeg en verschrikkelijk hol amusement, soaps van een bedroevend lage kwaliteit, niveau en inhoud en constant afgewisseld met reclame voor sigaretten, snoepgoed en koekjes waarin dikke kinderen de boodschap moeten overbrengen, gsm’s met kleine kinderen als doelpubliek. Iedereen kijkt ernaar, de ganse dag en avond: er is geen andere keuze. Onze VT4 of VTM zijn kwaliteitszenders van een bijzonder hoog niveau en etiek ...
We boeken een plaatsje in de bus voor morgenvroeg naar Labuhanbajo, pick up om negen uur. Het zal wel zeker ...
We eten vanavond in het badkamerrestaurant.