23.02.2008: dag 222: Bajawa: Bena en Bela

We beginnen onze tabletten te slikken: Flores is malariagebied; er zijn weliswaar weinig stekende muggen in dit seizoen en op deze hoogte maar we nemen geen risico.
Het weer is onverwacht mooi; de zon schijnt zelfs door de lage bewolking.
Tijd voor een uitstapje, nu het nog kan. In de omgeving van de vulkaan liggen enkele primitieve animistische nederzettingen. Met een gecharterde bemo rijden we over een kapot wegje door dichte bamboebossen naar het vijftien kilometer verder gelegen Bela en wat verder naar Bena.
De vulkaan torent uit boven groen, nat en donker woud. De tweeduizendvijfhonderd meter hoge top is verborgen in mist. Bena ligt diep in de vallei en is al van ver zichtbaar. Wat een prachtig en uniek geconserveerd dorp! Hier wonen vast Asterix en Obelix, en ginder staat het huis van leider Abraracourcix ... Een twintigtal paalhuisjes in twee rijen en twee aarden straatjes met tussenin een groot plein. Er is geen gram nieuw materiaal gebruikt; alle woningen zijn opgetrokken met natuurlijke materialen; rieten daken met fetisjpoppen op de nok of gespeten bamboepalen overlangs gelegd zodat het dak waterdicht blijft. Daar dienen dus die bamboebossen voor. Houten planken en gevlochten bamboe worden als wanden ingericht. Op het plein staan menhirs, monolieten, enorme platte stenen op dikke keien dienen als offertafels. Het lijken hunnenbedden. De doden worden voor het huis begraven; je loopt een beetje op een kerkhof. Vooral de oudere mensen zijn zichtbaar; de jeugd kiest de moderniteit en de gemakken van de stad en verlaat stilaan de ouderlijke woningen. Voorlopig wonen er nog negen gezinnen; Er zijn aparte huizen voor de mannen, de vrouwen en de kleine kinderen. In deze matriarchale samenleving hebben de vrouwen het voor het zeggen. Niks nieuws voor mij; ik ben ervaringsdeskundige op dat vlak ...
De ouderen lopen gewikkeld in een ikatdoek met bloedrode monden waaruit betelnootsap sijpelt. Er is voldoende voorraad: er liggen kilo’s nieuwe noten te drogen op platformen. Bundeltjes zwarte vanillestokjes worden ons aangeboden. Als we nu pudding konden maken kocht ik ze allemaal. Er lopen behoorlijk veel kleine kinderen rond; ze spelen met steentjes en zelf gemaakte houten autootjes. “Hellooooo mister!” klinkt het overal. Het zicht op de omgeving vanaf het uitzichtspunt is adembenemend: oneindige en ongerepte natuur. Je bent hier heel ver van huis. Aan de uitgang staat onder een afdakje een bus voor een dotatie waarvan de opbrengst dient voor de instandhouding van het dorp. Met plezier gegeven!
We rijden terug en brengen eenzelfde bezoek aan Bela; een kleinere versie van Bena en even mooi.
We informeren nog eens telefonisch naar de boot die ons, via Komodoeiland naar Lombok kan zeilen. Er worden voorlopig geen nieuwe afvaarten gepland wegens te hoge golven. Dat is een streep door de rekening; in Labuhanbajo zitten we dus binnen enkele dagen vast en kijken aan tegen een zeestraat die we niet kunnen oversteken; dat heb je nu met die eilanden.
In het telecomcentrum kunnen we onze laptop aansluiten op het internet via een telefonische verbinding; de enige computer in Bajawa is al een paar jaar defect. Bezitten wij nu echt de enige werkende computer in Flores? Jasmien, Sander en Ruben zijn in de wolken: er moeten mails verzonden worden.