03.02.2008: dag 202: Bogor

Bogor is bijna een voorstad van Jakarta geworden. Het is zondag is en vele weekendtoeristen uit Jakarta komen in een lange files naar hier afzakken om in karaokebars op zemelmuziek urenlang zo vals mogelijk te kwelen. De muezzins in de talrijke moskeeën laten zich niet onbetuigd en krijsen zes keer per dag, via sterke luidsprekers de bevolking tot gebed. Het drukke verkeer zorgt dat de kakafonie totaal is. Bogor is een levendig stadje ...
Er is echter een oase van rust: de weelderig tropische botanische tuin in het midden van de stad is een koel toevluchtsoord voor al diegenen die niet zo gek zijn om in de middagzon te winkelen of de drukte te trotseren. Sir Stanford Raffles begon met de aanleg van de tuin en de Hollanders breidden de tuin steeds verder uit tot een indrukwekkende verzameling planten en bomen uit de hele wereld.
Sander heeft aan het Tobameer zijn hiel gekwetst aan de springplank en blijft thuis. Ruben is geen fan van parken maar wandelt met Jasmien toch mee om in de groene long een kijkje te nemen.
Het zoölogisch museum, aan de ingang toont houten kasten waar achter glas een aantal muffe en bestofte opgezette vogels, zoogdieren en insekten prijken. Het geraamte van de enorme blauwe walvis is het enige opmerkelijke pronkstuk.
De tuin is groot, netjes onderhouden en iemand met interesse voor bomen en planten kan hier waarschijnlijk dagen zijn hartje ophalen. In de kruin van een hoge kale boom hangen ondersteboven - als grote bruine vruchten - honderden druk piepende ‘vliegende honden’. Bij zonsondergang fladderen ze uit op zoek naar fruit. Klasjes schoolkinderen maken een uitstapje. In het kader van de Engelse les vragen ze verlegen om een interview. We beantwoorden in ons beste Engels de stereotiepe vraagjes; zij noteren ijverig de antwoorden en houden enkele gsm’s voor onze neus om het gesprek nadien nog eens te beluisteren. Nog een gezamenlijke foto, handjes schudden; thank you! Zo dadelijk doen we het nog eens over bij een ander groepje. Er zijn niet zoveel toeristen in de tuin ...
Na een paar uren hebben we het hier wel gezien en brengen we een bezoek aan de CFC, of de ‘Californian Fried Chicken’. Hmm ... even goed als de unieke ‘Kentucky FC’, misschien is de kip krokanter maar rijst in plaats van frieten past niet en Pepsi zonder ijs is beter dan met ijs. Ja, we worden stilaan “conaisseur” in de wondere wereld van de fastfood ...
Kristien en ik laten pasfoto’s maken; we hebben ze nodig voor de nieuwe rijbewijzen.
De aanvraagformulieren kunnen nu ingevuld en naar huis verzonden worden. Als de post niet nat wordt en een beetje betrouwbaar is, kunnen we straks in Amerika auto rijden.
In de late namiddag begint het te regenen. Alle water vloeit naar Jakarta; ze zullen daar niet mee kunnen lachen ...