20.02.2008: dag 219: Ende

Ende, het havenstadje aan de zuidkust van Flores ligt twee uren verder dan gepland. Dat komt goed uit; moeten we niet om zes uur in de ochtend ontschepen en is er nog tijd voor een gratis bord rijst met ei.
De ‘Awu’ gooit het anker uit op enkele honderden meters van de havenpier. Enkele jaren geleden zonk een schip vlak voor de havengeul zodat geen enkele grote boot meer toegang heeft tot de haven. Het gezonken wrak ligt er nog steeds.
Alle vertrekkende passagiers en hun bezittingen moeten nu langs de lange trapladder vanaf dek vijf een tiental meter en één voor één naar beneden waar kleine houten bootjes wachten om iedereen de laatste meters naar de wal te pendelen. Ze keren met een nieuwe vracht passagiers - die de tegenovergestelde reis maken - naar de Awu terug. Met mooi weer en een kalme zee is dat al een hachelijke onderneming, maar om het vandaag extra spannend te maken regent het warme pijpestelen en zijn de golven behoorlijk woelig; de bootjes, waarin een tiental mensen passen schommelen vervaarlijk heen en weer op het water. Potige donkere kruiers zijn al aan boord om de kisten, balen en bagage mee naar de wal te vervoeren. We steken onze paspoorten en geld in plastieken zakken. Het lijkt wel een evacuatie op volle zee; mensen drummen aan de ladders; de officieren in het wit en politie staat erbij te kijken en laat alles in het honderd lopen. Typisch! Kijklustigen verdringen zich tussen de massa vertrekkende en aankomende reizigers en hun bagage.
We wachten totdat de grote drukte voorbij is en een volgende zeewaardige schuit aanmeert tegen de romp. We dalen voorzichtig langs de ladder naar beneden. De bemanning vangt ons op en trekt ons naar binnen. Het bootje is met een touw vastgebonden aan de scheepsladder en schommelt akelig. We houden ons vast aan alles wat vast zit. Het begint nu nog heviger te regenen. Enkele tientallen meters voor de pier moeten we een kwartiertje wachten totdat alle passagiers uit het vorige bootje zijn uitgestapt en de nieuwelingen er weer ingeklauterd zijn. We zijn nu drijfnat geworden evenals onze niet-waterdichte rugzakken. Onze schuit legt tenslotte ook aan tegen een beschadigde betonnen pier en we worden - met ons hebben en houden - door sterke armen een laatste keer aan land gehesen. Druipend sloffen we door de plassen naar het eerste en beste zinken afdak voor een ‘familymeeting’. Nu nog eens twee uren met de bus naar Moni is wat teveel van het goede. We hebben droge kleren nodig en moeten onze spullen in de rugzakken controleren op waterschade. We besluiten dan maar een dag in Ende door te brengen en op zoek te gaan naar een hotel voor de nacht. Het regent nog steeds en er zit geen beterschap in de grijze lucht. In Moni regent het even hard.
Er hangen enkele werkloze chauffeurs rond die ons eender waar in Flores willen rijden met hun minibusjes. Een ritje van een kilometer is echter voldoende vandaag; stante pede naar een droog onderdak. In een pathologisch proper hotelletje tonen enkele jongens onze twee kamers. Er is een goed restaurantje en de man in het belendende winkeltje verkoopt bier.
De rugzakken worden uitgepakt en ons materiaal en kleren worden op een waslijn uitgehangen om te drogen; de waterschade valt nog mee; de laptop en de andere elekronica bleef droog in de tas.
Het begint nu pas echt te stortregenen; een watergordijn klettert onophoudelijk in het tuintje tegenover onze kamers.
Gewapend met de hotelparaplu loop ik nog even naar het kleine centrum; ik krijg niet veel cash van de geldautomaat in de bank; de daglimiet is slechts dertig euro; in het internetkantoortje duurt het een uur over om mijn mail te lezen. De meeste winkels zijn gesloten. In het markje liggen in de regen kokosnoten en enkele trossen banenen op houten planken. Ik geef de helft van de vraagprijs aan de vrouw met het kroeshaar onder het zeil. De andere verkoopsters lachen. Ik betaalde waarschijnlijk nog de helft teveel ... Ik loop verder met mijn bundel bananen aan een touwtje. Een busje pikt mij terug op naar het hotel.
Het regent de hele namiddag en avond verder. Flores is inderdaad bijna het ‘Ende’ van de wereld, enkel Papoea Guinea ligt nog een paar dagreizen verder ...