27.07.2007 - dag 11- Katha - Aleppo

Eén van de eerste dingen die mensen vragen is hoe het goed weer is geweest: de weersvoorspelling voor Oost-Turkije: het kwik daalde deze nacht tot dertig graden en voor morgen worden waarden tot 45 graden voorspeld. De zon schijnt de hele dag en dit blijft zo tot ongeveer einde augustus.
Dat betekent dat je een airco-kamer moet hebben als je een beetje fatsoenlijk wil slapen. Niet overal evident in deze contreien, zeker in de lagere prijsklasse van pensions. Het voordeel van deze extreem hoge temperaturen is dat je nu niet meer zweet: het verdampt onmiddellijk op de huid.
Om twee uur in de nacht worden we uit ons bed gebeld en een suf en slaapdronken gezelschap wordt met het busje de 50 kilometer omhoog gereden naar de top van de Nemrut Dagi om op tijd te zijn voor de zonsopgang. Eens aangekomen is het heerlijk koel en moeten we nog een half uur in het duister een vaag paadje volgen tot we uiteindelijk aan de voet van de grootste tumulus ter wereld staan. Het is nog een beetje donker maar de zon kondigt zich aan.
Anatolië ontvouwt zich stilaan in al zijn ruigheid en grootheid en de beroemde tumulus met zijn terrassen en mysterieuze beelden en hoofden van koning Antiochus I en bevriende goden worden door de zon als schijnwerper in een gouden gloed gezet. Meer info rond deze plek: google eens met het trefwoord Nemrut Dagi. Een magische plek (Unesco World Heritage Site), maar de kinderen hadden – naar eigen zeggen – meer verwacht, de cultuurbarbaren …
Dezelfde weg terug naar beneden via enkele andere archeologische sites van een kleiner kaliber.
Na het ontbijt in het nog steeds lege hotel vertrekken we naar Urfa, na een verplichte stop aan de Ataturkdam, de grootste van het Midden-Oosten en het paradepaardje van de Turkse economie. De Syriërs zijn niet zo blij met deze dam, aangezien ze een groot deel van het water van de Eufraat in Turkije houdt voor irrigatie.
We nemen de grote bus tot Gaziantep: een immense grote stad vanwaar we nog even verder moeten met weer een ander busje tot aan de grens met Syrië. Ondertussen is het valavond als we de grenspost Turkije-Syrië bereiken: we zijn er geraakt met een taxi tot aan de Turkse zijde, maar we mogen van de politie niet te voet naar de Syrische kant gaan die 1 kilometer verder ligt. Gelukkig vinden we in het geharrewar en de drukte die zo’n grenspost meebrengt een lege taxi die ons door het niemandsland tot de Syrische post wil brengen: we hadden deze gast eerst nog afgewezen toen we in het laatste Turkse stadje waren. Blij dat hij er nu is …
De Syrische kant van de grens veroorzaakt vooral voor Jasmien een cultuurshock: vele vrouwen volledig zwart gesluierd, gewapende politie in sjofele uniformen die rond onze auto draaien en naar binnen gluren, een chaotische drukte, overvolle auto’s, verschillende grondige paspoortcontroles en een Arabische kakofonie. Het komt allemaal nogal bedreigend over. Sander en Ruben vinden het allemaal erg spannend met “al die gasten met hun revolvers achter hun broek gestoken”
Welcome in Syria!
Uiteindelijk geraken we in onze overvolle taxi, volgestouwd met onze 5 rugzakken op Syrisch grondgebied. Maar we zijn er nog niet helemaal: de laatste 45 kilometer tot Aleppo moeten we nog volmaken. Het is ondertussen donker geworden en met een nieuw busje rijden we richting Aleppo. De ramen aan de achterzetels zijn zwart dichtgeplakt: dit is de plaats voor de vrouwen: zij mogen niet naar buiten kijken en door het zwarte raam kan niemand hen van buiten zien. Jasmien is er niet over te spreken, en heeft geen goed woord over voor de Arabieren en hun manieren. Verkeersregels bestaan maar worden niet gerespecteerd: degene met het grootste vervoermiddel en de luidste claxon heeft voorrang en wij hebben een aardig groot busje.
We worden afgezet in de buurt waar we een hotel op het oog hebben. Alle winkels en restaurants zijn nog open en na wat heen en weer vragen worden we door een behulpzame Frans sprekende Syriër naar ons pension van madame Olga gebracht. Eindelijk thuis en twee koele airconkamers. Iedereen is behoorlijk aan het einde van zijn latijn en de enige behoefte bestaat uit een bed, drinkwater en een douche, en dat is er alledrie.
Foto volgt later: deze pc wil niks downloaden.