26.07.2007: dag 10: Göreme-Kahta

Afstanden tussen plaatsen worden hier niet in kilometers weergegeven, maar in aantal uren reistijd. Voor Göreme naar Kahta aan de voet van de Nemrut Daghi zijn dat 11 uren reistijd met 2 keer overstappen. Na wat rekenwerk bleek dat tours die in Göreme vertrekken en naar de Daghiberg rijden eigenlijk niet duurder zijn dan de gewone lijnbus op voorwaarde dat je slechts anderhalve dag van zo'n tour meedoet en wat probeert af te dingen. Dat hebben we gisteren al geregeld.
Dus we zijn ingeschreven voor de eerste dag van een driedaagse. In Urfa stappen we af en trekken dan verder onze plan om van daaruit naar Syrië te reizen.
Het busje zit grotendeels vol met Koreaanse jongeren en om half negen zijn we weg uit Göreme met 11 uren reizen voor de boeg.
Onderweg zijn regelmatig stops voorzien: eentje bij een oude karavanserai uit de 13de eeuw gelegen op de Zijderoute van China naar Genua : een hoge ommuurde burcht, zo lijkt het op het eerste zicht. Er is blijkbaar al lang niemand meer langsgekomen want de bewaarder moet met een voorhamer het hangslot van de ketting van het inkomhek slaan. De serai is nog intact met een grote binnenplaats, een hammam, moskee en stallingen waar de kamelen met hun kostbare vrachten uit het verre oosten konden rusten. Eigenlijk een versterkt hotel avant la lettre. Rondom is er een dorpje ontstaan met wat armoedige huisjes bewoond door Koerden.
De hitte wordt alsmaar ondraaglijker. Het is 40 graden tegen de middag en de airconditioning in ons busje doet het maar matig. Ergens halverwege aan een wegrestaurant is er afgesproken dat onze chauffeur afgelost zou worden door een andere die hier op ons zou wachten. De afgesproken 30 minuten worden er uiteindelijk anderhalf uur, en intussen blakeren we verder in de zon.
Nog een stop brengt ons in een ijsparlour waar er "the world most famous icecreem" wordt geserveerd. Het vanilleijsje is inderdaad voortreffelijk, maar eigenlijk smaakt nu alles wat koud is in een omgeving van 45 graden in de schaduw ...
Ondertussen is het donker geworden, de hete wind is wat afgekoeld, de airco is de bus loeit op zijn hardst, de chauffeur negeert zowat alle verkeersregels en snelheidsbeperkingen, er speelt een touristische filmpje over Anatolië en iedereen kijkt in het licht van de koplampen uit naar iedere verkeerswijzer waarop staat hoever het nog is tot Kahta.
Negen uur stipt en het busje rijdt de parking op van hotel Nemmrut: een moderne blokkendoos zonder enige charme: we zijn de enige gasten. De kamers zijn klaar en de tafel staat gedekt.
In de grote eetzaal wordt voor ons gezelschap het avondeten geserveerd: soep, rijst met lamsvlees in aubergines en fruit na.
Het is goed geweest voor vandaag: we hebben nog de mogelijkheid om tot 2 uur morgenvroeg te slapen, want dan moeten we op voor een twee uur durende rit naar de top van de Nemrut Daghi voor de zonsopgang boven de laatse rustplaats van koning Antiochus de eerste en één van de hoogtepunten va elk bezoek aan Turkije.