08.08.2008: dag 389: Madrid - Brussel

Enkele hevige luchtturbulenties in gebieden waar de Andes overgaat in de laaglanden, rond de evenaar en in de zone waar het warme Amazonegebied de koele zee ontmoet, doen ons opschrikken; de rest van de vlucht verloopt gladjes en probleemloos. Het geraas van de motoren doet ons nu en dan indommelen, de uren tikken langzaam voorbij.
Een uur voor de landing gaan de lichten aan en wordt ons een droog stukje cake en een hamsandwich gepresenteerd met een geutje koffie.
We zetten ons schrap voor de landing. 'Air Misère' raakt het tarmac, weliswaar met veel gedruis en komt langzaam tot stilstand. Een zucht stijgt op bij iedereen; enkele passagiers klappen beleefd in de handen, eerder een uitdrukking van opluchting voor de veilige aankomst dan een appreciatie voor de kunde van de piloot of uit dankbaarheid voor de geboden service. AirComet is een affront en hoort niet thuis in de lucht; je kan enkel hopen dat ze snel bankroet gaan en uit het landschap verdwijnen.
Wij kijken wat sip voor ons uit; het verlangen om veilig in Madrid aan te komen was groot, maar de wens om er nu terug weg te geraken is nog groter; misschien doet Brussels airlines alsnog een geste en laat ons toch toe op de avondvlucht. Op AirComet rekenen we niet meer.
Met het papieren verzoekje om assistentie in de hand zoek ik het kantoor op van AirComet in de vertrekhal; de dame kan mij enkel inlichten dat de service van AirComet er op zit en dat verdere assistentie geen zin heeft aangezien de maatschappij geen verantwoordelijkheid opneemt voor vertragingen of gemiste connecties; jammer maar spijtig. Ik ontvang een klachtenformulier en of ik dat hier even in drievoud wil invullen! Ik ontvang dan een spoedig antwoord. Als ik deze dame vervolgens eveneens met het eerder genoemde f**** l***** b***** bedank, wil zij me niet meer te woord staan. Deze verstaat wel Engels ... Ze zijn wel lichtgeraakt hier in Madrid ...
Einde hoofdstuk AirComet, Ryanair heeft vandaag geen verbinding meer naar Charleroi en de prijs is torenhoog.
We lopen vervolgens een beetje moedeloos naar de balie van onze nationale maatschappij in een andere terminal. Twee passagiers zijn ons voor en druk bezig met het invullen van een klachtenformulier; da's geen goed begin ...
De vertegenwoordigster-op-slippers aanhoort ons verhaal; Kristien heeft zich goed voorbereid, en beschrijft met de krop in de keel en met vochtige ogen ons dramatische lot: "einde wereldreis, vertragingen, een laatste vlucht naar huis en nog wel met onze nationale trots, arme kindjes die moe zijn en hun vriendjes terug willen zien, AirComet en iedereen die ons in de steek laat en wat zijn wij nu toch wel zielig en alleen ... Het flexibele Brussels Airlines gaat dat toch zeker niet doen ...?"
Het f**** l***** b***** houd ik enkel als ultieme wanhoopskreet achter de hand ...
De dame heeft echter geen oplossing in huis en kan ons enkel een duur ticket aanbieden; ja, dat wisten we al! De suggestie om een telefoontje naar Brussel te doen biedt onverwacht de oplossing, een onhoorbare stem meldt dat we met zijn allen gratis op de avondvlucht mogen! Wat een service, wat een opluchting en zelfs zonder de camera's van 'Het Leven Zoals Het Is: Airport' op ons gericht! Binnen enkele minuten hebben we de begeerde instapkaart in de hand en kunnen we de bagage inchecken; familie wordt snel gemaild, gesms't of gebeld; auto's kunnen gestart worden.
We krijgen ieder een zitje in de duurdere 'B-flex Economy' en dat geeft nog een recht op een delicieuze Italiaanse pasta met wijn, chocolamousse en een perfecte vlucht, het laatste traject die de lijn om de aarde vervolledigt.
Het beetje compassie, flexibiliteit en inlevingsvermogen van onze nationale trots zorgt ervoor dat we alsnog op acht augustus aan de uitgang worden verwelkomd worden door een schare familie en vrienden van de 'GROOTE REIS' die hier definitief haar einde kent.