07.08.2008: dag 388: Santiago - Madrid

Wij zijn met z'n allen netjes op tijd in de luchthaven van Santiago aan de incheckbalie van het Spaanse 'AirComet'; het dametje deelt ons mee "dat de vlucht naar Madrid een jammerlijke vertraging ondervindt van een zestal uren en dat het vertrek verplaatst is naar vanavond; da's nu toch wel spijtig zeker, maar de schuldigen zitten veilig en tienduizend kilometer verder in Madrid en neen we kunnen toevallig geen contact leggen om naar de reden van deze vertraging te informeren; en neen we hebben geen uitleg voor het feit dat we niet verwittigd werden van deze vertraging, en ja da's vooral heel spijtig voor ons".
'AirComet' maakt zijn reputatie van onbetrouwbaarheid dus toch waar; we zitten vast en de verbindingsvlucht in Madrid naar Brussel missen we op de koop toe. De vertegenwoordiging van AirComet liegt ons voor, geeft ons verkeerde informatie, stuurt ons met een kluitje in het riet en negeert ons tenslotte compleet.
Mijn kreet om al het vrouwelijk personeel achter de balie f**** l***** b***** te noemen maakt ook geen indruk; Engels is niet hun moedertaal ...
Een bon voor een gratis middagmaal is het enige dat er voor ons in zit. De 'supervisor' weigert iedere medewerking om Brussels airlines te verwittigen van onze netelige situatie en het duurt nog vijf uren aandringen vooraleer hij een mailtje naar Madrid wil verzenden. Als antwoord op mijn eigen e-mail antwoordt 'Brussels Airlines' in Madrid dat zij ons geen nieuw ticket kunnen aanbieden omdat zij niet de oorzaak zijn van de vertraging van AirComet; we mogen wel mee op hun volgende vlucht voor een nieuwe en volle prijs van 365 EUR per persoon!
We mailen onze familie om het ontvangstcomité in Brussel voor onbepaalde tijd uit te stellen.
Wat een doffe miserie: we betaalden al voor de verbinding en nu mogen we nog eens het drievoudige ophoesten voor dezelfde vlucht naar Brussel. We zitten tussen hamer en aambeeld; niemand neemt zijn verantwoordelijkheid op en wij betalen de volledige rekening.
Aan het restaurantbuffet hopen we onze borden tot een wankele toren: de enige plaats waar wij 'Air Comet' in de portemonnee kunnen treffen; een Pyrus-overwinning, we beseffen het ...
Uiteindelijk checken we in en begeven we ons naar de vertrekhal; er komt opvallend weinig volk opdagen. Felipe - de supervisor - steekt me nog snel een papiertje in de hand met een verzoek aan 'AirComet' in Madrid om ons daar verder te assisteren. Nog een paar verontschuldigingen: "We are a small company, you see". "En dat geeft AirComet het recht om passagiers als een vervelend stuk ongemak te beschouwen? Lazer op Felipe en houd je verontschuldigingen!"
De Airbus is een verouderd exemplaar, binnen hangt een kerosenegeur, een kale witte basisversie, een 'Lada'-in-het-luchtruim: schrale zetels, geen enkele vorm van het beloofde entertainment, geen tv of muziek beschikbaar; ongezien en dat voor een vlucht van dertien uren! Stewardessen paraderen op en neer maar hebben niets te bieden, enkel excuses voor het gebrek aan alles. Wat een miserie en we vliegen nog niet eens! ... vliegt dat wrak eigenlijk wel?
Het toestel is nauwelijks voor de helft gevuld. De piloot spreekt de passagiers even toe maar er wordt geen enkele verklaring voor de vertraging en de ongemakken gegeven. Het boordmagazine heeft het over de fantastische service van de maatschappij.
We houden een beetje ons hart vast als het vliegtuig tenslotte - na nog een half uur vertraging - naar de startbaan taxiet. De startprocedure wordt ingezet en de Airbus kreunt en zucht als ze langzaam het luchtruim kiest; de bagagerekken trillen. Vleugels blijven echter stevig op hun plaaats, er ontstaan geen gaten in de romp, de raampjes blijven zitten, de twee motoren begeven niet als een scherpe bocht wordt genomen richting Andes. De duizenden oranje lichtjes van Santiago glijden langzaam onder ons voorbij en snel wordt het overal pikdonker. Eenmaal op hoogte en kruissnelheid snort het vliegtuig als een tevreden kat op schoot. We herademen. Een warm maar vooral oneetbaar avondmaal wordt snel geserveerd met één gratis drankje. Morgenvroeg mogen we ons verblijden met een snack, zo wordt ons meegedeeld langs de intercom; De lichten in de cabine doven, stewardessen wensen niet meer gestoord te worden en zijn enkel nog beschikbaar voor een glaasje water, tenminste als we dat zelf gaan halen, helemaal achteraan want de knoppen voor service doen het niet. Er zijn voldoende vrije zetels en we kiezen een volledige rij van vier lege plaatsen. We vliegen dan wel in een zeepkist maar wel languit in eerste klas ...