06.08.2008: dag 387: Santiago

Chili en vooral Santiago zit het geheugen van iedere veertigplusser als de stad waar de democratisch gekozen president Salvador Allende in september 1973 door het leger van Augusto Pinochet en gesteund door de CIA werd vermoord. Het gebombardeerde paleis en de laatste beelden van een strijdende Allende, een helm op 't hoofd en met het geweer in de hand samen met enkele getrouwen tussen de brandende puinhopen, gingen de wereld rond. Enkele duizenden aanhangers, studenten en vakbondsmensen werden in de volgende jaren opgepakt, gefolterd of verdwenen van de aardbodem. Pinochet installeerde een rechtse dictatuur die bijna dertig jaar lang het Chileense volk brutaliseerde en de rest van de wereld uitdaagde. Maurice De Wilde zaliger maakte indertijd voor de BRT een opzienbarende reportage met dramatische interviews, sigaretten uitdelend aan doodsbange jonge mensen in het stadion van Santiago dat in de eerste dagen als concentratiekamp en foltercentrum fungeerde.
Onze kinderen zijn van een ander tijdperk en hebben geen oren voor deze recente geschiedenis en willen deze laatse dag thuisblijven.
Kristien en ik wandelen dan maar alleen naar de Plaza de la Moneda waar het volledig gerestaureerde paleis opnieuw als ambtswoning dient voor de huidige presidente.
Verder is Santiago een nette, moderne en wat saaie stad met druk verkeer, veel hoogbouw en een handvol historische gebouwen.
Lagere schoolkinderen op schoolreis staan netjes in de rij voor de ingang van het zwaar bewaakte 'La Moneda' en wachten op toestemming voor een rondleiding in het paleis. De erewacht kijkt over alle hoofden heen: gezicht in de plooi, ogen op oneindig. We zijn blij om even op deze historische plaats te staan. Verder dan de ingangspoort mag niet zonder voorafgaande aanvraag en daar hebben we geen tijd meer voor.
Het ultramoderne culturele centrum voor het paleis is opgedragen aan Allende, held voor de meeste Chilenen, verrader voor de rijke elite. De fotogalerij toont het leven en de korte presidentcarriere.
Vanavond wordt de inhoud van alle rugzakken wordt op de vloer uitgespreid: ons hele hebben en houden van een jaar, kostbare spulletjes en waardeloze rommel.
Mogen terug mee naar huis:
onze kleerkasten: vijf stoffen zakken volgepropt met verkreukte kleren en voor iedere een warme jas.
Onze keuken: een tasje met plastieken bestek, regelmatig aangevuld in vliegtuigen.
De badkamer: twee toiletzakken met tubes, cremes, pasta, zeep, shampoo en zeep en enkele handdoeken.
De slaapkamer: vijf lakenzakken en even veel muskietennetten.
Het multimediakantoor: laptop, fototoestel, gameboys, I-pod en een stapel dvd's.
De schoolboeken waarvan de meeste intussen zijn achtergelaten.
Onze schoenenkast: een speciale rugzak vol met slippers, sandalen en schoenen en een afzonderlijke 'sokkenzak met petten'.
De 'Rommelzak': alle dingen die niet in de vorige categorie thuishoren. De boterhammendoos met de zonnebrillen, het groene zakje met het scheerapparaat, het blauwe tasje met de plakkertjes, de plastieken medicijnentas, het 'poschke met de gsm, het zakje met de wasdraden en de pitslampjes, het doosje met de oplader voor het fototoestel, de groene tas met 'de kabeltjes', het doosje met 'de pinnekes en de oogjes' ...
Het zijn nietige dingen in vergelijking wat er thuis aan overvloed op ons wacht in dat enorme grote huis. We gaan deze eenvoudige spulletjes allemaal een beetje missen ...
Onze laatste reisgids van Zuid-Amerika laten we achter op het boekenrek van het hostel: misschien kan iemand anders van hieruit de draad opnemen en aan zijn droomreis beginnen ...